Onder den hiel

[p. 43]

Lente

Laat vrij de paarden steigren, viert den toom.
Voelt gij niet opstand uit de verten waaien?
Stijgt niet in 't zadel, daar de slaap nog loom
Uw blik bezwaart voor 't schichtig oogenlaaien.

Daar gaan de koppen en de vlotte maan
Golft wijl ter bekken bruist zoo blank
Het schuim. 0 ziet! de glimmend' hoeven gaan
En zwoegend jaagt de levensvlugge flank.

Dit werkt de lente en de wind en de aarde,
Zusters en broeders in het rijk heelal.
Dit is de vonk die 't leven steeds bewaarde.
Wie die het toomen of bedwingen zal?

Weg met het blinkend tuig, weg met de keten.
Laat d'halzen vrij en los en 't nieuw bloed
Storme. Rijst het seizoen niet ongemeten?
Wentelt het leven niet naar d'hellen vloed

Waar, in de diepten, bruisen de eerste bronnen
Der heilige aandrift, eeuwenlang geborgen:
Heerlijke weiden, wouden, einders, zonnen.
Laat vrij de paarden steigren in den morgen.

April 1917.