Onder den hiel

[p. 41]

Aan Leo de Nayer

Nauw had de storm der jeugd u in zijn armen
Getild, o schoon soldaat, de driftenrijke
En dronken zeegning, die de lip doet reiken
Naar ideaal, 't hoogeedle, bruisend warme.

De tijd stond stil. De uren van ermbarmen
Verzonken dieper naar de rei der lijken
Wies, en tot de starren, golfde slijk en
Bloed en haat, veel forscher dan het karmen.

O! Hoofdig is het lied van de banieren,
Waaiend hun trots boven het rood festijn
Van veel verminkte borsten. Ach! uw oog
Had zich beroesd aan d'al te fellen wijn.
Thans rijst de logen die uw jeugd bedroog,
O schoon soldaat, en die uw dood komt vieren.

November 1918.