Onder den hiel

[p. 17]

't Was 't maantje

Wij lagen eens zoo heerlijk
In de eendensector Loo
Waar 't stille was en veilig
Als in Le Havre zoo.

Nooit werden wij beschoten
En trokken ook niet weer;
Van werken, dag- of nachtwacht
En was geen sprake meer.

Een piepjong luitenantje,
Pas weer uit Onival,
Wou toen zijn ster doen schittren
En zei: ‘Ceci va mal!’

Wij moesten weer de wacht op:
Een officierennuk!
Maar zelf hield hij van slapen
En dat was ons geluk.

Des avonds rond den elve
Ging luitenant ter rust,
De wacht zag 't keersken doodgaan,
Trok heen, en sliep naar lust.

Eens werd ik beetgenomen,
Nog wel een koelen nacht,
'k Zat van de kou te bibbren
Op die vervloekte wacht.

Dat lichtje bleef maar branden
Tot elf, tot twaalf, tot één!...
En 't was verdraaid het maantje
Dat door de takken scheen!

Sinds zet ik wel mijn bril op
Eer ik mij vergewis
Op wacht, of ginds die klaarte
Of kaars of maanlicht is.

1 Juli 1918.