Het papieren gevaar. Verzamelde geschriften (1917-1947) (3 delen)

Opera - Rigoletto van Verdi³⁶⁶
20 december 1921 (UD)

Schouwburg
De Fransche Opera o.l.v. Charles Strony
Verdi: Rigoletto

Dit werd het tweede succes voor de voortreffelijke Charles Strony, kapelmeester der nieuwe Fransche Opera. De muziek bloeide de hele avond ongestoord op - doch ik moet zeggen: Italiaans was het niet (‘een blijkbaarheid die ook door het programma voldingend werd uitgewezen’, zei Hildebrand, naar aanleiding van de man-met-de-hoorn).³⁶⁷ Deze Fransen, ze blijven altoos slank zingen, eer te geserreerd dan uitbundig. Het is dezelfde bewogenheid, dezelfde nervositeit, doch het is minder in de superlatief, minder theater. En het is dit alles niet ten voordele van Verdi.

Met dit alles wil ik niet zeggen dat deze Rigoletto beneden pari bleef. Integendeel: ik herinner mij niet de opera ooit beter gehoord te hebben, hier in Utrecht!

Over de waarde, de mogelijkheden van Verdi's muziek zou nog vele regels lang geschreven kunnen worden. Edoch, de mediterranese cultuur bespreken met een Noordwest-Europese neusverkoudheid in het hoofd - dit gaat bezwaarlijk. Men zal mij, hoop ik, toestaan me van de Fransche Opera met de Franse slag af te maken, vanavond. Verkoudheden zijn namelijk zo besmettelijk, zegt men - en ik zou het mijzelf niet vergeven wanneer ik, door te uitvoerig over ze te schrijven, de bewonderenswaardige Alice Bérelly, of De Brésy een niesbui bezorgde. Met de heer Tilkin-Servais behoef ik minder voorzichtig te zijn - die was gisteravond van zichzelf al wat enrhumé, geloof ik. Maar hij heeft een zeer schone stem en een prachtige wijze van zingen.

Te prijzen valt nog de regie³⁶⁸ - beperkt tot een minimum. Koor wat trekkerig, begin van III erg houten-klazen. Orkest, gelijk de vorige maal, slagvaardig, beschaafd. Alles in alles: goed, zoals Mignon, de vorige maal. De Schouwburg was niet slecht bezet, doch deze onderneming, deze dirigent, verdiende uitverkochte zalen.

366 Annalen 2603.

367 In de Camera Obscura (De familie Kegge, hoofdstuk 7: Het concert) staat over de man-met-de-hoorn: ‘De hoornist blies zijn wangen op, zijn ogen uit, en zijn hoorn vol, tot algemene verrukking der aanwezigen die van een hoorn hielden, ofschoon er verscheidenen waren die met een wijs en veelbeduidend aangezicht beweerden dat het Potdevin niet was, ene blijkbaarheid die ook door het programma voldingend werd uitgewezen.’ Pijper noemt de man-met-de-hoorn eerder in zijn recensie van 1 februari 1918.

368 Van Maurice Fabre en Louis Roberts.