Het papieren gevaar. Verzamelde geschriften (1917-1947) (3 delen)

Kamermuziekavond
25 oktober 1920 (UD)

Cor Kwant (fluit), [NN] (fluit), Jan Wagenaar (piano) en Karin Kwant-Törngren (zang)
Werken van Casella, Beethoven, Bach, Emmanuel (Odelettes anacréontiques), Wolf, Debussy (L'isle joyeuse) en Jan Wagenaar (Rapsodie)

Tot het beste deel van dit concert behoorde Kwants reproductie van Alfredo Casella's stukjes voor fluit en piano.⁵³ Dit was voluit gaaf en helder fluitspel en het had niet meer de nadelen van de reproductie van Beethovens sonate, vóór de pauze, onzuivere stemming namelijk.

Onder de min gelukte zuiverheid der beide tertsende fluiten leed eveneens de weergave van Bachs Aria⁵⁴ - die ook mevrouw Kwant niet het fortuinlijkst zong, overigens.

Maurice Emmanuels Odelettes anacréontiques werden door de zangeres zeer zuiver opgevat, ofschoon het timbre van haar stem misschien nog niet overal licht genoeg schijnt. Doch naar de geest, wat het voornaamste is, was háár deel in orde. Kwant speelde de obligaat-fluitpartij hier en daar wat zeer terloops, doch het kwam mij voor dat hij dit welbewust deed. Ter wille der gezongen lijn waarschijnlijk. Jan Wagenaar hield, ten onrechte, in nummer drie, À la rose, de wals wat te zeer op de achtergrond.

Te releveren valt ten slotte nog mevrouw Kwants reproductie van vier Wolf-liederen. In dem Schatten meiner Locken was het beste; Ich hab' in Penna lukte én van de zangeres én van de begeleider het minst.

Jan Wagenaar,⁵⁵ die het als begeleider de hele avond het drukst had van allen, zat ook op het podium als solist (Debussy's L'isle joyeuse) en als componist van een rapsodie. Er zal deze winter nog wel meer gelegenheid zijn om de pianist Jan Wagenaar te bespreken - en dat dan met meer materiaal. Zijn compositie schijnt mij niet zeer gelukt toe. Er is een ontstellende wanverhouding in tussen de (te)veelheid van gebruikt materiaal en de bereikte expressie. Die expressie nu is nors, in de regel; in de lyrische momenten vaak larmoyant (te veel sextensprongen, Des-Durs en italianismen). Het leek dan ook niet juist gezien om het vrij lange, tamelijk luide stuk te spelen in één

53 In aanmerking komen: Barcarola e scherzo, op. 14 (1903) of Sicilienne et burlesque, op. 23 (1914).

54 Waarschijnlijk gaat het om de sopraanaria Schafe können sicher weiden uit de wereldlijke cantate Was mir behagt, ist nur die muntre Jagd, BWV 208.

55 Zie voetnoot 125 bij de recensie van 21 februari 1918.

[p. 390]

nummer met Debussy's Lustige Eiland - dat zó beknopt is in de ontelbaarheid der stemmingen, dat zoveel ver-affe pianissimo's voorschrijft. Maar het viel mee. L'isle joyeuse zoals Wagenaar dat opvat, schijnt ook tamelijk luidruchtig, blijkt eveneens een zeer lang stuk. En het scheen wel of deze Debussy afstamde van een Liszt, of een Moszkowski. Meer dan van Chopin tenminste.