Het papieren gevaar. Verzamelde geschriften (1917-1947) (3 delen)

Utrechtsche Muziekvereeniging¹³⁴
14 maart 1918 (UD)

Gebouw voor Kunsten en Wetenschappen
Anton Verhey (piano), M. Dentz-Went (piano) en Kerstin van 't Sant-Jonsson (zang)
Werken van Mozart, Brahms, Grieg, Schubert e.a.

Een avond van middelmatigheden. In het Gebouw hoorde ik van Anton Verhey en mevrouw Dentz-Went een sonate van Mozart voor twee piano's en nooit heb ik met meer pijnlijke verbazing opgemerkt hoe Mozarts muziek op tonica en dominant is gecomponeerd en hoe Mozart op zijn (dynamische) palet eigenlijk maar twee kleuren - forte en piano - heeft. Of, ronduit gezegd, de reproductie van deze mooie sonate was droog, veel te droog! Men hoort maar heel zelden oorspronkelijke of gearrangeerde werken voor twee piano's; ik geloof inderdaad dat voor een optreden een even lange voorbereiding als voor een strijkkwartet nodig is, een langdurige en uiterst vermoeiende voorbereiding dus - en waarschijnlijk langduriger dan het samen werken, samen studeren van mevrouw Dentz-Went en Anton Verhey heeft geduurd. Nu was het, vóór de pauze, zover ik het dus mag beoordelen, niet meer dan een verdienstelijke muziekmakerij, waaraan Verhey het artistieke accent gaf (zijn voordracht van het tweede thema van het eerste deel was veel meer Mozart dan mevrouw Dentz' reproductie daarvan).

Verder hoorde ik van mevrouw Van 't Sant-Jonsson twee liederen van Schubert en twee van Brahms, ook niet genoeg om een afdoend, gedocumenteerd oordeel over deze zangeres te geven. Ik wil de beoordeling harer capaciteiten liever opschorten en dit te meer daar dit oordeel na deze vier liederen tamelijk ongustig zou moeten uitvallen. Mevrouw Van 't Sant-Jonsson leek mij vóór de pauze nogal nerveus; de adembeheersing was lang niet overal in orde, de uitspraak was zonder uitzondering hinderlijk onduidelijk, de afzonderlijke tonen stonden niet en ‘knapten’ wel eens en van een zich inleven in de sfeer der gezongen liederen is mij helaas niets gebleken. Van de extase in het laatste couplet van Brahms' Wie bist du, meine Königin hoorden wij slechts de reflexen in Verheys pianopartij - Schuberts Aufenthalt was niet groots

134 Zie voetnoot 100 bij de recensie van 30 januari 1918.

[p. 92]

en evenmin dramatisch. Mijn ogenblikkelijke oordeel over mevrouw Van 't Sant-Jonssons kwaliteiten zou moeten zijn: een beetje dilettantisch - doch zoals ik reeds zei: een definitief oordeel wil ik maar al te graag nog achterwege houden.