Gedichten

[p. 167]

Zonsondergang.

De dag verzwond

En nam zijn onrust mede.

Nu daalt in mij uw vrede,

o Avondstond!

Zwoegen en lijden, vergeten! voorbij!

o Avondstond, wat spelt gij mij,

Met uw zwijgende dalen,

Uw wolken in goud,

Uw nachtegalen

In 't stille woud?

Zijt gij van de' uitgang van mijn leven

Het vriend'lijk beeld?

Als geen hartstocht de ziel meer verdeelt,

En 't oog door Gods starren omhoog wordt geheven.