Gedichten

[p. 161]

Trots.

o Trots, geen wapen in de hand
Van zich misleidend onverstand, -
Maar krachtig schild, dat aan mijn voet
Der laagheid rooft haar laatsten moed;

Geen schijn, die eigen ledig dekt,
In and'rer armoede afgunst wekt, -
Maar glans, die aan de domheid toont,
Waar grootheid, waar verdienste troont;

[p. 162]

 

o Trots, geen laffe en ijd'le zucht

 

Naar dwaze en onbereikb're vlucht, -

 

Maar mann'lijk zelfbewustzijn, dat

 

Bezit en kent een eigen schat;

 

 

 

o Trots, die nooit een masker draagt,

 

Nooit naar 't gevlei der wereld vraagt,

 

Wien nooit een kroon in de oogen steekt,

 

Die onder geen miskenning breekt;

 

 

 

Wees gij mijn sieraad; gij, mijn kracht,

 

Streng als een held're winternacht,

 

En need'rig als de nacht. Hij zwicht

 

Voor 't dagen van het morgenlicht!

 

 

 

Wees gij mijn steun, o mannentrots,

 

Fier als de onwankelbare rots,

 

En need'rig als de rots. Hij gaart

 

Des hemels vocht der dorstende aard!

 

 

 

Wees gij mij adel van gemoed,

 

Fier als der landen breede vloed,

 

Die weet, dat hij: aan 't eind der baan,

 

Zich stort in de' eeuw'gen oceaan!