Gedichten

[p. 136]

Onze Dooden.

Weemoedig zoete Erinnering!

Ontvoer ons aan den zichtb'ren kring

En breng ons samen met de zielen
Der Goeden, die ons hart ontvielen!

't Is thans hun wezen slechts dat leeft.

Wat hun van de aard heeft aangekleefd,

Is afgelegd; en voor ons zweeft

De ziel die hen doorademd heeft!

[p. 137]

 

o Mocht, o kon in ons gemoed

 

Uws levens ziel haar vollen gloed

 

En onverdoofb're kracht verspreiden!

 

Uw voorbeeld, Trouwen! blijft ons leiden.

 

Nog, in een uur van stilte, hoort

 

Ons hart uw zacht en ernstig woord.

 

Nog zien we in de eenzaamheid uw oog

 

Met levenslust gericht omhoog!

 

 

 

Voor ons zijt gij geen dooden, neen!

 

Ons Heden spruit uit uw Verlêen.

 

Door onze hand wordt voortgeweven

 

Aan de' eed'len arbeid van uw leven.

 

Wij planten 't hartverheffend Woord

 

Van uw bestaan met blijdschap voort.

 

De toorts, ontstoken in uw nacht,

 

Wij reiken haar aan 't nageslacht!