Gedichten

[p. 104]

Mij Dorst.

En of haar duizend monden loven,

Het is de schoonheid niet,

Die, wordt het floers eens weggeschoven,

Mijn ziel vol geestdrift ziet.

En of haar duizend monden prijzen,

Het is de waarheid niet,

Die, mogen eens de neev'len rijzen,

De stof wordt van mijn lied.

[p. 105]

 

Wat weegt men 't zilver uit voor gaven,

 

Wier schitt'ring mij niet boeit!

 

De menigte ijlt, haar dorst te laven,

 

Waar mij geen laafnis vloeit.

 

‘Mij dorst, mij dorst!’ Dunkt and'rer harten

 

Te scherp die angelbeet:

 

Met al zijn diepe foltersmarten,

 

Blijv' dát mijn levenskreet!