Het leven van Maria Petyt (1623-1677)

Regelnummers proza verbergen

CXXIV. Capittel

1Ick bleef aldus noch eenen seer langhen tijdt in een dorre, ende 2verlaten ghesteltenisse; alhoewel dat ick ondertusschen vanden 3Beminden besocht wiert met eenighe versterckende, ende ghevoe-4lijcke, oft bevindelijcke gratien, ghelijck ick gheseyt hebbe, de 5welcke somtijdt maer passerender-wyse en waeren, ende somtijdts⁵ 6oock langher by bleven; als-wanneer ick den wegh, ende inganck 7in Godt soo klaer open sagh, datter niet met allen en scheen te^7-8 8middelen tusschen Godt, ende mijne Ziele.

9Het was in my als eenen klaren dagh, denckende, dat het niet 10meer en soude nacht worden; maer ick was bedroghen; want seer 11haest quam daer wederom aenghedreven eenen nevel ende donc-12kere wolcke, daer den Beminden hem achter verberghde, sonder 13hem meer te konnen sien, oft ghewaer te worden; maer ick en 14hadde sulcke inwendighe quellinghen, strijden ende moeyelijcke 15bekoringhen niet meer; het was alleen eenen staet van dorrigheyt, 16drooghte, duysterheyt, ende inwendigh derven.

17In welcke ghesteltenisse ick selde kost doen een ghebedt, dat¹⁷ 18docht; alle mijne gheestelijcke oeffeninghen dede ick soo onghe-¹⁸19voelijck ende ondevoot, al oft ick-se niet ghedaen en hadde, eer 20met een teghenheyt, ende afkeer; 't zy dat ick te Biechten, oft ter 21H. Communie gonck, het was al 't selve; ick en scheen niet te 22konnen bekomen de minste inghekeertheyt, oft goede beweginghe, 23oft eenighe ghevoelijcke sterckte, nochtans bleef by my een on-24ghevoelijcke ende niet ghewaerwordelijcke sterckte ende gratie, 25waer door ick wederhouden wiert van niet gheneghen te zijn met 26affectie, oft sinnelijckheyt tot eenighe creaturen, noch toeghedaen 27tot het ghemack des lichaems.

28Ter contrarie scheen in my een habitude ende natuerlijcke ghe-29neghentheyt te zijn tot alle goedt ende deught, ende tot het ghene

5 passerender-wyse, van voorbijgaande aard

7-8 te middelen, in de weg te staan, een hindernis te vormen (Debl., p. 398)

17 selde, zelden

18 docht, deugde

[p. 208]

30het volmaeckste is; t'samen oock eenen afkeer, oft walghe van't 31ghene onvolmaeckt, oft min volmaeckt is; maer dese gratie scheen 32soo diep verborghen inden grondt der Ziele, dat ick'er als gheen 33ghewaerworden, oft letten op en hadde; dit dede den Beminden,³³ 34soo my dunckt, om my heel te ontblooten van alle steunsel ende 35bevindelijcke sekerheyt, daer de nature op rusten ende aenkleven mocht.

33 oft (gheen) letten op en hadde, of er geen acht op sloeg