Het leven van Maria Petyt (1623-1677)
(1976)–Maria Petyt–
Auteursrechtelijk beschermd|
Regelnummers proza verbergen
| |
[pagina 166]
| |
XCIV. Capittel1Het ghesicht, de aenspraeck ende gheselschap der menschen is myGa naar voetnoot1 2alsdan seer pynelijck, noch ick en schyne aen niemandt myn herte 3te konnen openen; want ick bevinde, dat daer door myn lyden, 4duysternissen, ende tentatien seer vermeerderen; het stille uyt-lyden 5is het beste; want al het gene, datmen my seght tot troost, ende 6versterckinghe, dat en vat gheen plaetse, want ick ben in alles teGa naar voetnoot6 7ongheloovigh; als my maer een ghepeys in en valt, dat onse ver-8gaderinghe misschien zal vermeerderen, ende dat ick 't hooft soude 9moeten blyven vande selve, soo komt den schroom ende grouwelGa naar voetnoot9 10soo aen ons herte, dat ick van my selven schyn te gaen, ende het 11herte te beswycken, om dat ick my vinde ende ghevoele soo ydel,Ga naar voetnoot11 12ende ledigh vande gratie Godts, sonder sterckte, sonder licht, 13sonder steunsel, onderstant, oft invloedt der selver, al oft ick van 14Godt verstooten waere. 15Hoe soude ick andere konnen verstercken, aen-leyden tot de 16deught, onderwysen in het Ghebedt, ende ontsteken inde liefde 17Godts, daer ick selfs soo vervrosen ben inde liefde, duyster in'tGa naar voetnoot17 18gheloof, flauw in de hope, ende niet wetende van waer beginnen? 19Dit vernieuwt, als'er jemant schynt te versoecken by ons te komen,Ga naar voetnoot19 20door dien ick vreese een jeder te ontstichten ende te bederven; 21want ick sulck een versmaet ghevoelen hebbe van my selven, alGa naar voetnoot21 22oft ick de ellendighste waere van de heele werelt, die onweerdigh 23is te leven, met de andere creatueren gherekent te worden, ende 24met hun te ghenieten de ghemeyne weldaden Godts, oft dat de aerde 25my draghe. 26My dunckt dese plaetse onweerdigh te zijn, daerom soude ickse 27gheerne verlaeten, waer't my toeghelaeten; my dunckt datter van 28my anders niet te verwachten en is, als een openbaer schandael 29door eenen leelijcken val, waer door ick d'Order ende onse FamilieGa naar voetnoot29 30groote on-eere zal aendoen; mijnen Biechtvader ende mijne Susters | |
[pagina 167]
| |
31daer over waerschouwende, dat sy hun van my souden wachten, 32dat de Oversten heel seer in my bedroghen waeren, datse van my 33anders niet te verwachten en staen, als confusie ende schande.Ga naar voetnoot33 34Ick was ghetenteert om wederspannigh te zijn aende ghehoor-35saemheyt, om stillekens deur te trecken, want ick in dese plaetseGa naar voetnoot35 36niet en scheen te konnen leven, oft sterven, naementlijck waert 37datter meer menschen quamen. 38Ick was soo ongheloovigh, ende twyffelachtigh over my selven, 39dat ick my niet en kost t'ondergheven, dat ick eenen goeden gheestGa naar voetnoot39 40hadde; ja al hadder eenen Enghel uyt den Hemel ghekomen, ick 41en hadde hem niet konnen ghelooven. 42Een groote vreese, ende grouwel quam my aen, als ick tot GodtGa naar voetnoot42 43was suchtende, hem noemende mijnen Godt, oft mijnen Bemin-44den; al oft ick Godt injurie hadde aenghedaen, om dat ick my sooGa naar voetnoot44 45koudt ende vervremt ghevoelde van sijne liefde; mijn herte beefde 46van vreese, als ick aen Godt jet was vraghende oft biddende. |
|