Aura. Een soet Windeken.
Een Maeghdeken met blonde hoofdhayren, die in den Wind zijn uytgespreyt, met een schoon hulsel van allerleye bloemen op 't hoofd, 't gesicht sal een weinigh bol wesen, met opgeblasen wangen, als men den Wind maelt, doch datse niet misstelt zy. Zy sal vleugels aen de schouderen hebben, die van verscheyden verwen zijn, maer meest van verwe als de locht is, stroyende met beide handen verscheyden bloemen.
Daer zijn drie lieflijcke Windekens, d'eerste in 't opkomen van den dagh, de tweede op den Middagh, de derde op de Avond.
Van de Poëten zijnder seer aengenaeme kinderkens van gemaeckt, die haere bloemkens sayen door de gelegentheyt van dese soele Windekens, die in de tijd van de Lente, haeren soeten en lieflijcken reuck der bloemkens verspreyden, ghelijck Petrarcha singht:
Aurora in de Lent met Aura lieflijck speelt,
Die ons den nieuwen tijd en soete bloemkens deelt.
En in zijn CLXII klinckdicht seyt hy aldus:
De geestige Aura doet den regen-buy vergaen,
En weckt de bloemkens op, in schadu van de blaen,
Soo dat haer soete geest, haer schenkt een vrolijk leven.
Iongh en met vleugels isse gemaelt, om de snelheyt van hare bewegingen te vertoonen.
Auteursrechtelijk beschermd