Eloquenza. Welsprekentheyt.
Orpheus was van de Oude gestelt voor de Welspreeckentheyt, kleedende hem als een Philosooph, met een Persiaensche Tuyliband, slaende op de Harpe of Liere, en voor hem stonden Leeuwen, Wolven, Beeren, Slangen, en verscheyden andere Dieren, die hem de voeten leckten, en daer waeren niet alleen verscheiden Vogelen, die rontom hem vlogen, maer oock boomen en bergen, die sich voor hem nederbogen, als oock steenen, die door het lieflijck Musijck wierden beweeght en getrocken.
Tot verklaeringe van dese schoone beeldenisse, sal ons dienen 't geene Anguillera tot dien einde uytgedruckt heeft, uyt het X b. van Ovidii Metamorph. seggende, dat Orpheus ons vertoont hoe grooten kracht en wackerheyt de Welsprekentheyt heeft, als die daer is een Dochter van Apollo, 't welck niet anders is als de Wijsheyt.
De Liere, is eygentlijck de konst van 't spreken, als hebbende daer mede gelijckenisse, die als nu den toon hoogh, dan leegh laet gaen, de stemme daer in naebootsende.
De bosschen en bergen die sich bewegen, zijn anders niet als de stijf hoofdige en harde Menschen, die vast op haere meeninge staen blijven, en die sich nochtans ten laesten, met groote moeyte, door de soetigheyt van de stemme, en de kracht van 't lieflijck spreken, laeten overwinnen: Maer by de boomen die hare diepe en vaste wortels hebben, daer by worden die Menschen verstaen, die hertneckigh, en als de dief by den bast, by het haere, blijven.
Hy houd mede de Revieren op, zijnde 't selve niet anders als de dertele en oneerbare Menschen, diewelcke wanneer dieselve door de kracht van de tonge, niet werden opgehouden, en in haer Godloos leven gestuyt, soo loopen zy sonder ophouden, ten laesten in de Zee, dat is in 't berouw, en in de bitterheyt, die daer schielijck, nae de vleeschlijcke lusten, plagh te volgen.
Hy maeckt de wilde Dieren sachtmoedigh en goeddadigh: waer door te verstaen wort gegeven, dat de wreede en bloeddorstige Menschen, door welbedachte Welsprekentheit gebracht worden tot een seer prijslijck en eerlijck leven.