Inverno. Winter.
Een Man of oude Vrouwe die grauw en vol rimpels is, met laecken en vellen bekleet, diewelcke by een wel opgedischte tafel, staende by 't vier, vertoont dat hy eet en sich warmt.
Oud, grijs en vol rimpels wort zy gemaelt, om dat de Winter de Ouderdom van 't Iaer genaemt wort, om dat als nu het Aerdrijck moede is van haere natuyrlijcke sloverie en jaerlijxen arbeyt, haer makende koud, swaermoedigh en van alle schoonheyt berooft, welcke tijd Ovidius in 't XV boeck Metamorph. beschrijft.
Het lakens en bonte kleed mette wel toegeruste tafel, by 't vier, bediet, gelijck Pierius verhaelt, om dat de koude, een ruste en verposinge is, na soo veele Somersche sloverien, en 't schijnt, als of de Rijckdommen die ons 't Aerdrijck geeft, ons noodigen om wat leckerder te leven en beter te kleeden, als in de voorgaende saysoenen gedaen is, gelijck Horatius in zijn I boeck IX Ode verhaelt: Vides ut alta stet nive candidum, Soracte.
Ghy siet den bergh Soracte aen,
Seer hoogh en wit met sneeuw gelaen,
De bosschen dor, door rijp, belet,
De stroomen hart door 't ys beset.
Stoock nu het vier, verdrijf de Vorst,
En drinck eens lustigh uyte borst:
Tap nu van uwen ouden Wijn,
En laet ons 't saemen vrolijck zijn.
Dese bergh Soracte, wordt nu genaemt de bergh van S. Silvester. En Ovidius seyt oock van den Winter in zijn 2 boeck van de Metamorphos.
Een trillend Bestevaer, verkleumt door alle leeden,
Die klappertand en schud, met heel beschroomde treeden,
Die in zijn ruyge Muts gedoken, als vervaert,
Den neuse druypt en stoockt de koolen aen den haert.
Auteursrechtelijk beschermd