Cesare Ripa's Iconologia of Uytbeeldinghen des Verstants

Vecchiezza. Ouderdoom.

Een Vrouwe met een grau hoofd, mager en met veel rimpelen in 't aengesicht, gekleet na de verwe van verslenste en verlepte bladers, die haer leven en kracht verlooren hebben, hebbende in de slincker hand een Sandlooper, die op 't laeste tipjen loopt, met twee brillen. Met d'ander hand leuntse op een stock, wijsende metten vinger op den Sandlooper. Houdende d'eene voet hoogh en opgeheven boven een kuyl, toonende haer aenstaende gevaer.

[p. 395]

D'Ouderdoom is soodanige tijd van den Mensche, die van de vijftigh Iaeren af totte sestigh toe eindight. In de welcke de Mensche, die in 't daelen is, door de koudheyt van het bloed, onbequaem wort, om veel moeylijck arbeyd te doen, soo wel aen 't lichaem als aen de sinnen, niet konnende 't selve uytrechten, sonder swaerigheyt; en dese tijd is geheel afgaende.

Dat de Ouderdoom 't gesichte vermindert, als oock de kracht, de eersucht, de hoope, dat wort door de brillen, door den stock, door de kleederen, door 't aengesicht, door den Sandlooper, die ten einde loopt, aengewesen, of door het kleed dat de verslenste bladeren, in den Herfst, gelijckt, of door de kuyle, daerse schijnt in te vallen.

Men konde haer oock afmaelen, datse doornen in de hand heeft, of de planten van eenige Roosen, diewelcke een groot deel zijn afgevallen en verwelckt.