Bugia. Logen.
Een jonge lelijcke Vrouwe, konstlijck in 't weerschijn gekleet, wesende geheel met Momaensichten of Maskus van veelderleye gedaenten, en met veele tongen bemaelt, zijnde kreupel, met een houte stelte, houdende in de slincker hand een ontsteecken bossel stroo.
S. Augustinus schildert de Logen aldus af, dat zy is een valsche bediedenisse van haer eygen stemme, die met een quaede meeninge, een valsche saecke ontkent of beweert. Daerom wortse een jonge Vrouwe, doch leelijck afgebeeld, als wesende een slaefs gebreck, dat insonderheyt in den ommegangh der Eedelen, gelijck het nu tegenwoordigh in swange gaet, moet geschouwt worden, die haer Eedeldom bewaerheeden en bevestigen, als door een eed, houdende 't geene zy seggen soo vast, als oft de waerheyt selve was.
Zy is konstigh gekleet, om dat zy haer konstelijck benaerstight, om yder die dingen te doen geloven, die in der daed niet waer zijn.
Haer weerschijne kleed met veelderleye slagh van Momaensichten en tongen, vertoont de ontstantvastigheyt van den Leugenaer, die in zijne vertellingen van de waerheyt afwijckende, geheel vergeet wat hy geseyt heeft, en daer uyt is het spreeckwoort gekomen Mendacem oportet esse memorem, de Leugenaer behoort een stercke memorie te hebben.
Het bondelken met aengesteecken stroo, bediet niet anders, dan gelijck het stroo licht ontfonckt en licht weder uytgaet, dat alsoo de Logen oock snellijck wort gebooren en haest wederom vergaet.
Dat zy op stelten gaet, wil seggen dat de Logen heeft korte beenen, of dat zy gaet op stelten.
Auteursrechtelijk beschermd