Otio. Leedigheyt.
Een Vet en Lijvigh Ionghman, leggende op der aerde, hebbende tot sijn kleet een Verckens huyd, en voor hem leyt een verroest ploeghyser.
Boven is van de Vettigheyd, en van 't Vercken gesproken, alleen willen wy seggen dat de eygen beteykenisse van de Leedigheyd, is als een verroest ploeghyser: gelijck daer en tegen een suyver en net ploeghyser een teyken is van werckinge en besicheyt: want dit is onse voornaemste werck om die dingen te doen, die 't leven aengaen. En gelijck het ploeghyser verroest wort, door 't niet besigen, even alsoo wort oock een Mensch, die daer slof is in 't doen wat eerlijck is, want hy volght 't geene oneerlijck en schandigh is, sich over gevende tot een roof van de leedigheyd, jae tot alle laster en schande: makende alsoo dat hy God en den Menschen een walge zy. En dese leedicheyt is niet anders als een traegheyt des verstands, die de sinnen niet stiert, nae den wegh om deughdlijck te leven, waer in zy oock als versopen zijn, en 't geene noch ergher is, soo drijftse dienoch van den rechten wegh af: waer over S. Gregorius seyt, de leedigheyt is een graf van een levend Mensche, en de Schrift seyt, dat de leedigheyt al het quaed de Werreld heeft geleert.
De leedigheyt wort hier in dese plaetse niet genomen voor de spieglinge of Contemplatie, gelijck Scipio de groote, die al schersende heeft genomen, seggende van sich selve, dat hy dan alderminst leedigh was, wanneer hy leedigh was. Willende te kennen geven, hoe hy minder werck hadde, dat hy dan te meerder besigheyt hadde in de spieglinge. En van dese leedigheyt verblijden sich alleene die geene, die door de lesinge van veele boecken, en om hooge en eedele dingen te verstaen, sich hier in alleen onderhouden, sonder van andere saecken veel werx te maecken, als van de tonge en de penne: en dat totte Godvruchtigheydt, Godsdienst, Godlijcke yver en totte gemeenschap der Menschen, en in 't kort, tot al het geene wat goed en heylsaem onder dese ellendigheden, en dit sterflijcke leven magh werden genaemt.