smerte, die welcke doet, dat wy ons laeten voorstaen eenige eere of goed in yemand te konnen sien, die met ons van gelijcke aert en natuere is, en waer toe ons mogelijck dunckt, dat wy oock konnen geraecken: en dese droef heyt komt daer van niet, dat hy die eere of dat goed niet heeft, maer om dat hy dat selve oock wil hebben, en hy heeftet niet.
Iong word zy geschildert, om dat de Afgonst meest in jonge luyden heerscht, wesende alsdan stoutst en kloeckmoedigst.
De blonde en gekrulde hoofdhayren zijn de gedachten die de Afgonstige jonge luyden totte eere prickelen.
Het groene beknopte kleed, bediet de hope om 't geene te bekomen dat men begeert.
De naeckte armen en gevleugelde voeten, en het bewijs van 't loopen, bedieden de vaerdigheyt en snelligheyt, isset niet om voorby te loopen, ten minsten om sich, die met een loflijcke en deugdige aert geciert zijn, gelijck te stellen.
De spooren, daer van seyt Cavalcante in sijne welsprekens konst; de Afgonst is een spoore, die dapper prickelt: en weckt niet alleen de quaedaerdige op nae anderer luyden goed en welvaeren, gelijck als de nijdige: maer zy drijft oock de goede en fraeye verstanden voort, om te verkrijgen 't geene zy in anderen sien, dat haer soude mogen ontbreecken. Hierom seytmen, dat de afgonstige deugd haer spooren heeft gegeven. Stimulos dedit aemula virtus.
Auteursrechtelijk beschermd