Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

Ellendigheyt van des Menschen leven.

Stemme: Si c'est pour mon pucellage. Of, Lieve Dochters vol van vreughden.

HOe komt dat wy arme Menschen,
Door soo op-geblasen schijn,
Trots en overmoedigh zijn?
Daer ons dichten, poogen, wenschen,

[p. 166]

 

Rasser als een bloem vergaet,

 

Die des morgens jeughdigh staet.

 

2. Arme Menschen, vol ellenden,

 

Stof en asch en ydelheyt,

 

Daer de wijsheyt self om schreyt:

 

Noodigh is 't dat ghy eerst kenden,

 

V ellendigheyt en aert,

 

Op dat ghy te recht bedaert.

 

3. Wat 's de mensch, die van sijn moeder,

 

Wort in jammer voort gebracht?

 

Had dit Menschelijck geslacht,

 

Geene queeckingh noch behoeder,

 

Hy bleef in sijn stanck versmoort,

 

En stierf stracks in sijn geboort.

 

4. Als de jonckheyt is aen 't wassen,

 

Ey dan komt de sorgh eerst aen:

 

't Kind dat moet ter schoole gaen,

 

Dan soo moet m''er gauw op passen,

 

Dat de Gods-vrucht in 't verstand,

 

Daer van joncks werd' in-geplant.

 

5. Stracks in nauwer plicht beslooten,

 

Leert hy handel, konst of werck,

 

Daer dient vlijtigh oogemerck:

 

Of verselt hy veel met grooten,

 

Daer dient straf en soet vermaen,

 

Dat het paerd niet uyt mach slaen.

 

6. Als nu weer de manbre jaren

 

Sien na eenigh weder-paer,

 

Dan is 't hert oock vol gevaer:

 

Dan is 't peynsen en beswaren,

 

Of des houwlijcks sware druck,

 

Dient hun beyden tot geluck.

 

7. Komt men na tot staet en eere,

 

O wat is 't een lastigh ampt:

 

Afgonst staet met nijd en kampt:

 

Om dat d'een is grooter Heere,

 

Swelt het hert van hoovaerdy.

 

't Is een ydel van slaverny.

 

8. Ick laet ramp en armoe varen,

 

Ick neem slechts een rustigh Man,

 

Die in voorspoet leven kan.

[p. 167]

 

Stracks vermanen hem sijn hayren,

 

Dat de tijd en dood genaeckt,

 

En sijn lamp ten eynde raeckt.

 

9. Dan soo wort het hert benoopen,

 

Even wel hy moeter aen:

 

Wou dit onweer overgaen !

 

Jae kost hy sijn leven koopen,

 

Schoon het vol ellenden wroet,

 

Hy verruylde 't om sijn goed.

 

‘10. Dus in hoop en duysent vreesen,

 

‘Sweeft de Mensch, door veel verdriet,

 

‘En hy ooght ten Hemel niet:

 

‘Daer hy sal ontleedight wesen,

 

‘Van dees ramp en tegenspoet,

 

‘En omhelsen 't waerste goed.