Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh
(1648)–Dirck Pietersz. Pers–
Auteursrechtvrij
[pagina 164]
| |
Stemme: Lieve Dochters vol van jeughden. Of, Si c'est pour mon pucellage.
VVAt is doch des Menschen leven,
Een soo selsaem wonder dingh?
't Is voorwaer te sonderlingh?
Daer hy steets in om-gedreven,
Sweeft in een gestade pijn:
Sal dit noch het leven zijn?
2. Als de Schipper na langh swerven,
Krijght de haven in 't gesicht,
Wort zijn hert daer door verlicht,
Om aldaer weer rust te erven:
Soo haeckt oock een yder Mensch,
Na het uyt-eynd van sijn wensch.
3. Blijft de Mensch dan soo gebonden,
Aen de Werreld, aen de Aerd,
Die des Menschen ziel beswaert?
Wort hy daer van soo geschonden,
Door een Webb', dat onvoltoyt,
Hertseer op benauwtheyt ployt?
4. Dat hy dan niet sou verlangen,
Dat dit swack en sondigh lijck,
Toe-gestelt uyt stof en slijck,
Magh de rust en vreughd ontfangen,
Daer 't van alle ramp en leyt,
Jeughdigh blijft in eeuwigheyt?
5. Hier toe kan de dood ons voeren,
Die ons onvermijd'lijck naeckt,
| |
[pagina 165]
| |
En vergoode Menschen maeckt:
Die ons hert soo kan beroeren,
Dat wy uyt dees droeve stant
Jancken na ons Vaderland.
6. Ach wat is hier steets te strijden,
Met de werreld, met de sond,
Die ons in de ziele wond?
Nu is 't ramp dan weer verblijden,
't Is een ongestuyme zee,
Vol beroerte, weynigh vree.
7. Al ons blijdschap is maer schijnen,
Jae soo vluchtigh als de wind:
Als de Mensch dit slechts besint,
Erft hy niet als angst en quijnen,
En door hoop en vrees gesolt,
Wort hy als een bal gerolt.
‘8. Leert dan Heer ons dagen tellen,
‘Die soo kort zijn en onwis,
‘Dat wy uyt dees duysternis,
‘Al ons leven daer na stellen,
‘Op dat wy in vreughd of nood,
‘Recht gedencken aen de dood.
‘9. Laet dan ons gemoed verheven,
‘Niet op d'aerde zijn gevest,
‘Maer verkiesen 't alderbest:
‘Op dat wy in dood of leven,
‘Mogen hooren 't lieflijck woord,
‘Dat noyt oore heeft gehoort.
|
|