Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

De Ongeluckige hooge Staet.

Stemme: De May die ons de groente geeft. Of, Het vinnigh stralen van de Son. Of, Hansjen sneet het koorn, &c.

DE sotte Mensche seer verlanght,
Nae Staet en Koninghrijcken,
Maer als hy die al schoon ontfanght,
Dan gaet de ruste strijcken.

2. 't Was Damocles die dom en dwaes,

Wenscht nae dees heerlijckheden,
Als hy 't verkreegh, heeft hy eylaes,
Strax om verlof gebeden.

3. Hy sagh recht boven op sijn hoofd,

Een snijdend swaert op-hangen:
De vreughde wierde strax verdooft,
En 't ydelijck verlangen.

4. Schoon datter Koninghlijck bancket,

Sijns tafels rugh bedeckte:
Met speelluy daer rontom beset,
Die alle vreughd' verweckten.

5. Noch tasted' hy niet aen 't gebraet,

Bancket noch geene spijse:
Door vreese was hy heel versaet,
En had hiervan afgrijsen.

6. Ick achted' u geluckigh, Heer!

Als ick u luck beschoude,

[p. 123]

 

Maer als ick sagh de sorge weer,

 

My haest mijn wensch beroude.

 

 

 

7. Ick sie de Grooten leven is,

 

Soo schoon niet als wy meenen,

 

Het is een zee vol droeffenis,

 

Vol sorgh en anghstigh steenen.

 

 

 

8. Al schijnt het ons van buyten aen,

 

Vergult en schoon voor oogen,

 

Maer als wy daer op gade slaen,

 

Wy vinden ons bedrogen.

 

 

 

9. Vyt goude schalen schenckt men meest,

 

't Venijn om mee te dooden,

 

't Vytwendigh, 't welck vermaeckt den Geest,

 

Dat zijn maer valsche boden.

 

 

 

10. ‘Wie 't valsch geluck voor 't beste kiest,

 

‘Verkrijght maer smert en vreese,

 

‘Maer wie de ware rust verliest,

 

‘Kan niet geluckigh wesen.

Cicero verhaelt in sijne Tusculaensche vragen. Als Damocles, eene uyt den pluymstrijckers van Dionysius, hem prees dat hy noyt geluckiger Man hadde gesien, antvvoorde Dionysius, Wilt ghy dan ô Damocles! mijn geluck niet eens beproeven? En als hy het toestemde, settede hem Dionysius in sijnen Koninghlijcken Zeetel, en bestelde dat een deel uytnemende Iongelingen hem sijnen tafel aendischten, en met heerlijcke Bancketten, en Musijck vermaeckten. Hier over scheen Damocles verheught en achtede sich geluckigh, maer in alle dese vreughde, liet de Koningh een snijdend svvaert recht boven sijnen hoofde hangen: vvaer over hem alle vreughde en te gelijck alle sijn honger vergingh, en aen geen gerechte, sijn hand roerde, maer bad den Tyran, hy vvilde hem veroorloven dat hy mocht vertrecken, vvant hy socht dese gelucksaligheyt niet meer. Derhalven is dese niet gelucksaligh, die altijdt de vreese boven den hoofde hanght, gelijck dat de Koningen veel tijdts zijn onvervvorpen.

Siet de Musijck-nooten in Bellerophon, Fol. 153.