Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh
(1648)–Dirck Pietersz. Pers–
AuteursrechtvrijStemme: Te May als al de vogelen singen.
NAtuyr met weynigh is te vreen,
Sy hoeft noch pracht noch kostelheen,
Geen cier noch heerlijck weesen:
Want sy vernoeght, hoe 't God oock voeght,
En heeft geens dinghs te vreesen.
2. Indien sy yet behoeftighs heeft,
By kaes en broot sy sober leeft,
Sy vraeght nae goude schalen,
Nae Velp of Zy, nae hoovaerdy,
Noch nae 't hooghmoedigh pralen.
| |
[pagina 121]
| |
3. Sy soeckt dat oprecht is en goed,
Geen overdaet noch overmoedt,
Maer stelt sich heel te vreeden,
In soberheyt en matigheyt,
En voeght sich nae de reeden.
4. Sy toomt haer lusten nae de Wet,
Want sy altijdt op 't beste let,
En teugelt hare sinnen:
Op dat sy niet, tot haer verdriet,
Het snootste sou beminnen.
5. Maer wie sijn eygen lusten mint,
Die is gelijck als dwaes en blint,
En schent Wet en Natuyre:
't Welck hy eylaes, soo dom als dwaes,
Ten laetsten moet besuyren.
6. Het domme Vee dat kent haer aert,
Dat walght van 't geen dat haer beswaert,
Jae schouwt wat haer staet tegen!
Maer laes de Mensch, die volght sijn wensch,
En schent sijn eygen zeegen.
7. Het Lijf, dat frisch is, maeckt hy kranck,
En vult het op, met spijs en dranck,
Door overdaet en teeren,
Met Taert en Vley, Wijn en Pastey,
En doet Natuyr verheeren.
8. Men doet de eel' Natuyr gewelt,
Als men haer te gronde velt,
Door aenwenst en quae zeeden,
En 't eel gemoed, dan volgen moet,
En missen goede reeden.
9. Ach soo men sich vernoegen liet,
Met sobre kost, met dranck en kleet,
Men sou sich niet bedroeven,
Maer hoovaerdy en leckerny,
Doen dat wy veel' behoeven.
DE Natuyre, als een bestierder, schrijft altijdt het beste voor, en geeft yder herts-tocht een behoorlijcke mate. Seneca seght in 't boeck van de Weldaden, Als wy de natuyre volgen, soo zijn alle dingen vaerdigh en licht, | |
[pagina 122]
| |
maer soo wy daer tegen doen, soo is onse leven niet anders, als of vvy tegen den stroom opvoeren. Want sy geeft een yder dat betaemlijck is. Socrates plagh dien te vervloecken, die eerst de natuyre van de nuttigheyt hadde af-gescheyden: en hy noemde de natuyre de reeden van het eerlijcke, die den Mensche van God vvas in-geplant. |
|