Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

Ydele Eere en Roem.

Stemme: Windeken daer het Bosch af drilt.

WAt is de roem en ydle eer?
Slechts een wind en lichte veer.
Nochtans heerlijck: o soo deerlijck!
Ach sy smelt gelijck het was,
Jae sy verbreeckt als 't broose glas.

2. Waerom soo streeft de Mensch daer nae?

't Is tot eygen schand en schae,
Want sy spotten, met dees sotten,
Die in op-geblasen schijn,
Willen altijdt verheven zijn.

3. d'Eene die pronckt met koets en pracht,

d'Ander roemt sijn hoogh geslacht,
Dees als veyligh, is schijn-heyligh,

[p. 101]

 

Die met een gemaeckte konst,

 

Soeckt maer alleen der Hoven gonst.

 

4. Dese met sijn geleertheyt pocht,

 

Die sijn eer' door boosheyt socht,

 

Dees bouwt Huysen, Burgh en Kluysen,

 

Dees vol hoovaerdye straelt,

 

d'Ander met sijne schoonheyt praelt.

 

5. Dese nae staet en rijckdom streeft,

 

Hoe hy 't krijght hy weynigh geeft:

 

Dees wil jagen: in gelagen,

 

Soeckt een ander sijne lust,

 

Ydele eer' geeft nimmer rust.

 

6. Dese sijn eer by boelen soeckt,

 

Die hy haest te schandigh vloeckt:

 

Dees met poffen en met sloffen,

 

Soeckt sijn lof dat ydel blinckt,

 

Daer eygen lof doch schandigh stinckt.

 

7. Maer al dit roemen u verleyt:

 

't Is slechts ydle ydelheyt:

 

Want u sinnen, noyt verwinnen

 

Al uw sucht, der dwasen beelt.

 

Elck heeft sijn pop daer hy mee speelt.

 

8.‘Roemt dan in uwe nedrigheyt,

 

‘Die u Ziel ten Hemel leyt,

 

‘Al uw roemen, is een bloeme,

 

‘Die ras van sijn stamme daelt,

 

‘Als slechts de Sonne daer op straelt.

 

9. ‘Even gelijck als 't gras op 't velt,

 

‘'t Gras verwelckt, de bloem versmelt,

 

‘Sal uw' eere, ras verkeeren,

 

‘Wel hem die d'ydle eere vloeckt,

 

‘En al sijn roem in Christo soeckt.

 

10. ‘Daer vindy eer' die altijdt duyrt,

 

‘Doch eerst om uw sonden truyrt,

 

‘Want u jaren, snel wegh-varen;

 

‘Tracht dan als eene die belaen,

 

‘Nederigh magh voor God bestaen.

HIeronymus seydt: De ydele roem en eere, is een ongematighde bevveginge des gemoeds, vvaer door yemandt

[p. 102]

nae groote lof en eere janckt, om meerder als een ander ge-acht en ge-eert te werden. Maer eylaes, sy is soo broos, datse oock soo ras verdwijnt als sy op-gaet. Waer over oock Marcus Tullius achter 't boeck van de Officien of Onderlinghe plichten der Menschen, dat wel waerdigh is gelesen te vverden, in den droom van Scipio seght: Heeft wel yemandt, onder ons in dese bekende vverrelt, den Bergh Caucasum, dien ghy siet, konnen over-springen? Of de Reviere Gangem konnen over-swemmen? En wie sal in d'andere deelen ten Oosten, Westen, Zuyd en Noorden, van hem hooren? Dese af-gescheyden zijnde kondy sien, in hoe kort begrip uwe ydele roem en eere sich sal hebben verspreyt. Macrobius seyt: De Menschen mogen sich wel schamen, die door eene ydele eere sich wilen beroemt maecken. Waer van Sosiphanes meer Christelijck als Heydens singht.

Hoe ongeluckigh is de Mensch,
Die schijnt te hebben sijnen wensch,
En roemt op rijckdom, eer' en staet,
Die in een dagh komt en vergaet,
En als 't geluck u eens toelacht,
O arme Mensche! vol van pracht,
Dan steeckt ghy uwen trotsen kop,
Hoovaerdigh nae de Sterren op,
En ondertusschen is de Hel,
Of Pluto uwe meed-gesel

Doch wilt ghy de ydele roem en eere met hare vervven klaerlijck sien af-geschildert, leest dat geleert en stichtigh verhael 't vvelck van Cesare Ripa in sijne Iconologia of Uytbeeldinge des verstants, is af-gebeelt Fol. 102. daer suldy 't selve met levende vervven, en groot vermaeck, aerdigh vinden af-gemaelt, vvaerdigh te lesen.