Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh
(1648)–Dirck Pietersz. Pers–
AuteursrechtvrijStemme: Prins Robberts marsch. Of, Wat is de Meester wijs en vroet.
VVAt is by ons een gebreck,
Dat wy op and're sien,
| |
[pagina 97]
| |
En mercken niet ons' eygen geck,
Die d'ander kan bespien.
Wy sien wel met een scherp gesicht,
Het geen een ander faelt,
Daer doch in onse eygen licht,
Een donckre wolcke daelt.
2. Wy sien den Splinter van ons vriend,
Maer onse eygen Balck,
Die sien wy niet, daer zijn wy blind,
En maecken groot gespalck:
De eygen liefde ons verleyt,
Als of wy meerder zijn,
Daer onse snoo hoovaerdigheyt,
Maer toont een valsche schijn.
3. Ach kende sich de Mensch te recht,
Hy sou niet buyten slaen,
Maer in sich selve vroom en slecht,
In sijn geweten gaen.
Elck meent dat hy is wel geleert,
Vol schoonheyt en verstand,
En wil van yder sijn ge-eert,
Daer d'eygen liefd is schand.
4. Wy zijn in 't oordeel gau en vlugh,
En lastren 's anders daet,
Ons feyl wy werpen op den rugh,
Daer 's anders voor ons staet,
Daer wy met Argus oogen dan,
Beloeren yders doen,
Hoe vroom oock wesen magh een Man,
Zijn wy in 't oordeel koen.
5. Wy zijn gelijck een Pauw die pronckt,
Met sijnen gulden steert,
Maer als hy nae sijn voeten lonckt,
Dan is sijn pracht gekeert.
Soo wy op ons' ellende sien,
En in ons selve gaen,
Wy sullen dit uytwendigh vlien,
En in de Ziel versmaen.
| |
[pagina 98]
| |
6. Wie dat sijn eygen tuyne wied,
Die heeft genoegh te doen,
Wie op sijn eygen leven siet,
Sal d'eygen liefd' niet bo'en.
God die het hert van binnen schouwt,
Die weet wel wat wy zijn;
Wie op sijn eygen' liefde bouwt,
Vertoont maer valsche schijn.
DAer is geen swaerder saecke, als sich selve te kennen: want als het Orakel of de Wonderspraeck te Delphos wierde gevraeght, wat wegh men most inslaen om totte gelucksaligheyt te geraecken? Antwoorde: Soo ghy u selve leert kennen. En alsoo sy dit een sware saecke oordeelden; stelden sy dit, door een gemeen raed-besluyt, boven het portael van den Tempel te Delphos, Kent u selve. Een spreucke, die Socrates aen Apollo toe-eygent. En Augustinus achtede die soo Godlijck, dat hy seyde, dat die uyt den Hemel was gekomen. Een spreucke die tegen de eygen-liefde en laet-dunckenheyt is in-gestelt. Want yder meent dat sijnen Vyl een Valck is. Thales een van de Griexsche Wijsen, seyde datter geen swaerder saecke was als sich selve te kennen, en geen lichter als een ander te berispen. En de spreucke van AEsopus is kluchtigh, daer hy den mensche met twee sacken af-schildert, d'eene voor den borst, d'ander op den rugge: op den rugge wierp hy sijne eygene gebreken, die hy niet wilde sien, en derhalven bleef die leedigh, maer eens anders gebreecken, hingh hy in den voorsten sack, en die was altijdt vol. Want wy zijn door de eygen-liefde soo verblint, dat wy onse eygene gebreken, niet konnen sien. Leest van dese eygen-liefde, in de Iconologia of Uytbeeldinge des verstants, Fol. 295. daer suldy die selve seer aerdigh vinden beschreven. |
|