Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh
(1648)–Dirck Pietersz. Pers–
Auteursrechtvrij
[pagina 174]
| |
Stem: Blijdschap van my vliet.
KOninghlijck geslacht! hoort u Moeders reden,
En hout in 't gedacht, haer vermaen en beden:
Ghy siet hoe my Godt, nae soo veel bedroeven:
Met een bitter lot, komt weerom beproeven.
Och mijn lieve Man! daer ick scheyde van.
V Heer Vader is gerust!
Die tot uwer heyl, gaf zijn leven veyl,
Ach zijn lamp is uyt-geblust:
Treckt aen droeve kleeren, en wilt sterven leeren,
Want hy is u voor gegaen:
Ach! wat is ons leven, dat ons gaet begeven,
Ach! het is soo haest gedaen.
2 'k Sie dat ghy vast weent, en versmelt in tranen,
Denckt hoe dat zy steent, die u gaet vermanen:
V gesicht staet bangh, en 't hert is vol suchten,
Denckt hoe dat zy kranck, is vol hoop en duchten.
Haer glas loopt ten eynd, dies zy tot u wend
Al haer sorgen en geween:
Ghy zijt jongh en sterck, 'k bid u hebt gemerck,
Op haer smeecken en gebeen:
Die u gaet opwecken, en nu moet verstrecken,
Eenen Vader en een Heer.
Let op 's Vaders woorden, die een yeder hoorden,
Want hy spreeckt u nu niet meer.
3 Ick treck na mijn Land, en mijns Vaders erven, Ga naar margenoot+
Daer is Godes hand, en daer kan ick sterven:
Is 't dan 's Heeren wil, dat ick kom te sneven,
'k Bid u, hout u stil, in een vreedsaem leven.
Ick, seyd hy, vertreck, en hout dit gespreck,
In u ziele vast gegrijft.
| |
[pagina 175]
| |
Zijt uws Moeders stut, als zy weent en dut,
Die dan inde rouwe blijft,
Yder sal vernoegen, hoe 't oock Godt sal voegen,
En in 't zijne zijn te vreen:
En 't ontsagh uws Moeders, wil ick dat ghy Broeders,
Sult vereeren in 't gemeen.
4 Dit is mijn begeer, o mijn lieve Kinders!
Die ghy tot u leer, en tot weynigh hinders,
Sult van my verstaen, en in 't herte drucken:
Dat ghy meught versmaen, alle ongelucken:
Op dat al u lust stae in Vreed' en Rust,
In de Godts-vrucht en in Deughd,
Want des Heeren hand, segent Volck en Land,
En vervult het in de vreughd:
Als men Godes wetten, gaet voor oogen setten,
O dan bloeyt het als een Hof.
O mijn Koninginne, nimmer sterf ons minne,
Nu vaert wel, ick scheyder of.
5 Och hoe seer bedeest, en hoe gantsch verslagen,
Was mijn droeve geest, vol benaude klagen:
Yder wenscht geluck, yder wenscht den zegen,
Laes! wy hebben druck, voor ons wensch verkregen.
Groot was onse hoop, die nu opter loop,
Ons nu alle hoop ontleent.
Dus o soet geslacht! hout doch in 't gedacht,
't Geen soo troulijck is gemeent,
V Heer Vaders zeden, en zijn wijse reden,
Al zijn voorgangh en vermaen:
Luystert na u Moeder, die nu als Behoeder,
Grijpt nu alle sorgen aen.
6 Mijn Heer Vaders loosz stelt u steets voor oogen,Ga naar margenoot+
Die was eene Roos, om elck te betoogen,
Dat geen Konincks staet, kan den dood ontvlieden,
En dat elck heeft maet, in zijn hoogh gebieden.
Siet de schoone Roos, siet haer soet gebloos,
Siet haer Morgen afgepluckt:
Al haer verw' en geur, is rouw en getreur,
Als s' is van haer stoel geruckt:
| |
[pagina 176]
| |
Op dat elck sou leeren, dat geen groote Heeren,
Houden een gelijcke stand.
Maer dat elck moet scheyden, en hem soo bereyden,
Na het Hemels Vaderland.
|
|