Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

Klachten over onse bedorvene Eeuwe.

Stemme: Als ick uyt wandlen gae. Of, Fortuyn eylaes bedroeft

WEgh valsche roem en eer, die 's menschen ziel verblint,
Wegh losse waen en roock, jae lichter als de wind:
Die uwe hoofden beurt ten Hemel als een wolck,
Als bergen in het oogh van 't nederighe volck.

Waer streckt u hooghmoet heen, als nae den ondergangh?

Praelt vry vol overmoet, daer 't hert is kil en bangh.
Bouwt vry Palleysen op en stoft vry op u goed,
Vertoont u als een Pauw en draeght een fier gemoed.

't Is ydelheyt en schijn die u inwendigh streelt,

De valsche hovaerdy in uwe ooghen speelt:
Laetdunckentheyt verheert de Gods-vrucht en de deughd,
Waer 't hert vol hoogmoet krielt, schuylt nimmer ware vreugt.

't Zijn doorens die het hert vol scherpe prickels slaen,

Ach! soo uws Ouders oogh, hier eens mocht weyden gaen,
Het kende noch haer kind, noch flam, noch haer geslacht,
Fy daermen deughd verdooft, door dertelheyt en pracht.

't Zijn stricken uytgespreyt, die uwe ziel verraen,

't Zijn kluysters daer mee 't hert gestadigh is belaen.
Wat baet nu al u roem, die yder Mensch belacht,
De stoute hovaerdy van yder wort veracht.

Ghy weet dat hovaerdy een grouwel is voor God,

En die u velt te grond tot al des werrelds spot,
Die u paleysen sloopt, en keert het soet in gal,
Want hovaerdye rijst gemeenlijck voor den val.

[p. 61]

 

Legh af, legh af by tijds, eer u de blixem knelt,

 

Strijck blinden en de fock eer u het onweer velt,

 

Roey veyligh onder 't land, en hout u by den wal,

 

Hoe hoogher datmen klimt te swaerder wort de val.

 

 

 

Wie al te veel omvaemt, oock weder veel ontschiet,

 

Een al te sware last verght doch u schouders niet:

 

't Genoegen is het al, 't is beter hoe men pocht,

 

Een Voghel in der hand als hondert in de locht.

 

 

 

Wie met eens anders kleet zijn eyghen veeders deckt,

 

Schrickt als een yder 't zijn', weer in sich selve treckt:

 

Daer staet hy dan beroyt en haelt elcks vloeck en smaet,

 

Wie d'even mensch verkort, wort over al gehaet.

 

 

 

Vernoegh met eerlijck goed en met gemeene staet,

 

Eet liever eygen Moes, als vreemden wilt-gebraet;

 

En wick eerst eer ghy 't waeght, of dit u staet vermagh,

 

Te grooten onderwint, baert naemaels veel geklagh.

 

 

 

Indien ghy hout dit spoor en acht Gods dreygement,

 

Soo lydy last noch vrees, voor een rampsaligh end,

 

Dat ghy van staet of eer, of midlen wert ontset,

 

Een nederigh gemoet, ooght altijd op Gods wet.