Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[fol.  C3v]

Deught maeckt Eedel.

Generositas bene explorata

VEle Natuur-kundigers hebben den aert en eygenschap deses Vogels beschreven, en boven al sijn scherp gesichte seer gepresen: te meer om dat hy is gestelt als een Koningh over de Vogelen, overmits hy Iupiter met sijnen schitterenden blixem over al plagh te voeren, en op sijne wiecken te dragen, met meer andere dingen die de Poëten versiert hebben. Alleen heeftmen dit hier mede willen uytbeelden, dat de Adelaers hare jongen gestadigh tegens de Sonne doen staren, en haer gewennen de flonckerige en stralende vlammen te verdragen: Maer wiens gesichte sy hier toe te swack bevinden, die wordt als een onedele en bastaert-vrucht van haer verworpen: also dat dit de toetse is waer mede sy het edele uyt het onedele weten te onderscheyden. Hier uyt hebben vele geoordeelt datmen de deughd en dapperheyd oock also voor een yder behoorde in 't werck te stellen, en door gestadige oeffeninge te plegen, dat oock hare handelingen in 't licht der Sonnen, dat is voor alle de Werreld, wel mochten gesien worden. hier toe wierde ingevoert uyt Seneca, hoe dat Livius Drusus een huys wilde bouwen in sijn paleys, waer vande Boumeester hem verscheyden

[fol.  C4r]

afteyckeningen toonende, seyde 't selve soo te konnen maken, dat niemandt hem soude konnen besien: waer op hy antwoorde, indien ghy immers een konstenaer wilt zijn, maeck alsoo mijn huys, dat alle menschen van buyten sien mogen wat van my daer binnen bedreven wort: Waer mede hy wilde te kennen geven, datmen alle sijne saken so moste bestieren, dat die in 't licht des werreldts voor yeder een mochten ten toone staen, en niet als bastaerden of ondeughende mosten verworpen en verdonckert blyven.

Wie datter met een recht gemoet
Sijn handel voor de werreld doet,
Die heeft voorwaer een klaer gesicht,
En staert na een veel hooger licht:
De bastaerd-vrucht hy gantsch veracht,
En monstert uyt dat snoo geslacht:
Geluckigh die het doncker vliet,
En na de klare Sonne siet.

GHy Vogel die Iupijn derft en sijn blixem trotsen,
En dragen desen Godt op bergen en op rotsen:

Ghy trotst hier Phoebi lamp, de Rossen en het Licht,

En wijckt niet voor sijn vlam noch slickerigh gesicht:

Hier toetst ghy u geslacht, de bastaerds en de Kindren,
Ghy soeckt 't onedel jongh door uwe deughd te hindren.

Ghy keurt u hooge stam in dees vergulde koets,

En strijckt dien eedlen aerd aen dees verheven toets.

‘Wie d'Adel wil met pracht en pronckery besmetten,
‘En niet eens op de deughd (den rechten Adel) letten,
‘Die loopt te verr' van honck. De Adel word beproeft,
‘En aen der deughden toets gestreken en getoeft.
‘V Adel is een waen, u helmen en u swaerden,
‘V schilden en u stam die zijn van geender waerden:
‘Indien de ware deughd vervreemt is van u Hof,
‘Wech met u hooge pracht! het krijght geen edel lof.
‘Dit is een Edel Held van Adelijcken bloede,
‘Die Godt draeght in sijn ziel, en vroom is van gemoede:
‘Die 't goede doet uyt lust, uyt liefde van de deughd:
‘En houd de vreese Gods den Adel en sijn vreughd.