Bellerophon of Lust tot wiisheit, Gesangh der zeeden, Urania of Hemel-sangh

[fol.  C2v]

Wat is hier te beleven?

Heic tvte contemnimvs imbres

WAerom de Oyevaer met dese omschryvinge Heic tuto contemnimus imbres uytgebeeld is, daer van sal u de reden werden vertoont: Hier mede word te kennen gegeven, dat een Godsdienstigh en vroom man, die in dese werreld alle ramp en tegenspoed, soo van moorden, branden, rooven, verjagen, met syne oogen moet aenschouwen, altijd in syne ziele den toekomenden stand der gelucksaligen overweeght, en siet wel dat hier in dese werrelt niet als droefheyd en hertzeer is te beleven, daerom stijght hy met syne gedachten al veel hooger als de Sonne en Mane konnen bereycken, ja klimt soo verre, dat hy by sich selven seyd: Alhier leven wy seker, en vragen nae geene storm of slagh-regen, maer soecken dat eeuwige, alwaer de vreese en alle de ongevallen deser werreld uyt-gesloten zijn. Hierom seyt Petronius, dat dese vogel Pietati cultrix, of de Gods-

[fol.  C3r]

dienstighste van alle vogelen genaemt word, die alle des werrelds schatten verachtende, inden Hemel haer woon-plaets schijnt te besitten: want sy leeft hier, als sonder haet of nijd, niemand verkortende noch andere Vogelen verongelijckende, maer wapent sich alleen tegen de snoodste, en suyvert de velden van alle schadelijcke gedierten. So behoort dan een wijs Man niet altijd den steen van Sysiphus te rollen, en al te veel moeyte op den hals te halen, waer in hy dagh noch nacht kan rusten, maer behoort sich veel liever te laten genoegen, siende de ware ruste te gemoet, en sich wapenen tegens de snoode sonden, om Gode noch den Menschen te bedroeven.

Hier is gewoel en wildernis,
By God al ons verlangen is:
Wy leven hier in smert en pijn,
By Godt sal onse ruste zijn.

ALwaer de lichte Son en Phoebi gulden wagen
Beschijnt het aerdsche rond is niet dan pijn en smert:
De pijn kan al ons vreughd en vrolijckheydt verjagen,
En maecken onse ziel door tegenspoed benart.

Wat is in dit gewoel en woest gespuys der volcken

Al moeyelijck verdriet? 't is een vergramde zee:
Waer in wy gaen te grond, dan weder aen de wolcken,
Dan over ebb' en vloed, dan op een schorre ree.

Hier is maer schrick en vrees, hier zijn de hooge vloeden,

Hier is geweld en moord, hier is het hooghste quaet,
Daer statet inden vlam, hier branden de gemoeden,
En staen nae 's naesten dood, door een onsteken haet.

De Goddeliijcke Storck vlieght met ontslagen vlercken,

En acht der wolcken damp, den regen, noch de Maen:
En hooger als de Son wil sy haer geest verstercken,
En laten al 't geraes van dese werreldt staen.
‘Dus wie de ware rust op aerden meent te vinden,
‘Die vint niet wat hy soeckt, bedrieght sich door den schijn:
‘De wellust laet haer niet in dese Werreld binden,
‘By God moet onse vreughd en onse Wellust zijn.