Moeder de Gans. Vertellingen uit de Oude Toover-Wereld

[p. 12]

Beleefdheid, stort bij ieder woord
Uit bare mond, een goudmijn voort;

Daar hoogmoed door haar onverstand,

Zich zelven armoeds-netten spant.

[p. 13]

De toovergodin.

Daar was eene weduwe die twee dochters had; de oudste geleek haar zoowel van inborst en wezen, dat men haar ziende, de moeder zag. Zij waren beiden zoo hatelijk en hoogmoedig, dat men niet bij haar duren kon. De jongste, die het regte afbeeldsel van haar vader was aangaande de goedaardigheid en vriendelijkheid, was bovendien, een der schoonste meisjes die men kende, Maar gelijk men gemeenlijk zijns gelijken het meest bemind, zoo was de moeder ook zeer gek met hare oudste dochter, en had op een tijd eene schrikkelijke afkeer van de jongste; zij liet haar alleen eten in de keuken en gedurig werken.

Dit arme meisje moest onder anderen tweemaal daags water gaan putten, en wel een half uur ver van huis af, en eene groote kruik vol water te huis brengen. Op zekeren dag dat zij aan deze bron was, kwam er eene arme vrouw, die haar verzocht eens te mogen drinken. Ja, moedertje! zeide de goedhartige dochter, en water geput hebbende uit de zuiverste plaats van de bron, gaf zij het haar, en ondersteunde de kruik,

[p. 14]

opdat de vrouw op haar gemak drinken kon.

De vrouw gedronken hebbende, zeide tot haar: gij zijt zoo schoon, zoo goedaardig en zoo vriendelijk, dat ik niet kan nalaten, u eene gaaf te geven, want het was eene Toovergodin, die de gedaante van een arme boerin had aangenomen, om te zien hoe verre de vriendelijkheid van deze dochter zou gaan.) Ik geef u dan deze gitte, vervolgde de Toovergodin, dat er op ieder woord, dat gij spreekt, eene bloem; of een edelgesteente uit uwe mond zal vallen.

Toen die schoone dochter weder te huis kwam, begon de moeder op haar te knorren, omdat zij te lang uitbleef. Vergeet het mij, moederliet! zeide deze dochter, dat ik zoo lang uitgebleven ben; en onder dit zeggen, vielen haar twee rozen, twee paarlen en twee groote diamanten uit den mond. Wat zie ik? riep de moeder! zeer verwondert, mij dunkt dat er paarlen en diamanten uit uw mond vallen: Hoe komt dat, dochter? (dit was de eerste maal dat zij haar dochter noemde.) Het arme meisje vertelde hare moeder alles wat haar gebeurt was, doch niet zonder een oneindig gedal diamanten uit te werpen. Waarlijk, hernam de moeder!

[p. 15]

ik moet mijne andere dochter ook derwaarts zenden, kijk, francyntje! welke schoone dingen uw zuster uit den mond vallen als zij spreekt; zoudt gij niet gaarne dezelfde gaven willen hebben? gij beh oeft maar water te gaan putten uit de fontein: en als er dan eene arme vrouw komt die u om drinken vraagt, geeft het haar dan beleefdelijk.

Dat zoude mij fraai staan, naar de bron te gaan: antwoordde dit trotsche schepsel. Ik zeg u dat gij er heen gaat, hernam de moeder, en wel terstond. Zij ging heen, maar gedurig grommende en knorrende. Zij nam de allerbeste zilveren kan, die er in huis was mede. Zij was naauwelijks bij de bron gekomen, of zij zag eene dame, zeer pragtig gekleed uit het bosch komen, die haar verzocht om te drinken. (Dit was dezelfde Toovergodin die hare zuster verschenen was, maar die toen de gedaante en kleeding eener Prinses aangenomen had, om te zien tot hoe verte de onbeschaamdheid van deze dochter gaan zou. Ik ben hier gekomen, zeide deze hoogmoedige prij, om u te drinken te geven. Gij hebt opzettelijk eene zilvere kan mede gebagt, om madame drinken te

[p. 16]

geven. Dat dunkt mij niet, zoo gij drinken wilt, krijgt het zelf.

Gij zijt wel onbeschaamd, hernam de Toovergodin. Wel nu, dewijl gij zoo onbeleefd zijt, geef ik u die gave, dat er op ieder woord dat gij spreekt eene slang of een pad uit uw mond zal vallen. Toen zij nu weder naar huis ging, begon hare moeder, die haar van verre zag, haar toe te roepen: Wel nu, dochter! wel nu, moeder! antwoorde die trotsche, en met een vielen er twee slangen en twee padden uit hare mond. O hemel! riep de moeder wat zie ik? dit is haar zusters schuld, dat zal ik haar betaald zetten! en terstond liep zij na de jongste dochter, om haar af kloppen. Dit arme meisje nam de vlugt en ging zich verschuilen in het nabij gelegen bosch.

Des konings zoon van de jagt wederkeerende, ontmoette haar, en haar zoo bekoorlijk vindende, vraagde hij, wat zij daar zoo alleen deed en waarom zij zoo schreide? Helaas, mijnheer! antwoorde de droevige dochter! mijne moeder heeft mij weggejaagd. De jonge prins ziende vijf of zes paarlen en zoo vele diamanten uit hare

[p. 17]

mond vallen, verzocht te mogen weten, waar dat van daan kwam. Zij verhaalde hem het geheele geval.

De Prins verliefde op haar, en oordeelde dat zulk eene gift beter was, dan al het geen men iemand ten huwelijk geven kon, hij bracht haar aan het hof bij den koning zijn vader, en trouwde haar. Maar hare zuster werd zoo hatelijk, dat hare moeder haar weg joeg, en na lang gezworven te hebben, zonder iemand te vinden die haar in huis wou nemen, kwam het ongelukkige meisje eindelijk in een bosch te sterven.