Mijn tegenstem (1975)

Mijn tegenstem

(1975)–Hugues C. Pernath– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Gedichten 1966-1973

Vorige Volgende



[pagina 69]
Exodus 1970 Voor Myra
[pagina 70]
I will not serve that in which I no longer believe, whether it call itself my home, my fatherland or my church; and I will try to express myself in some mode of life or art as freely as I can James Joyce, 1882-1941
[pagina 71]
Aan een herinnering: De oorsprong van de zevende dag, het kleed En hemelsblauw het kleed tussen losgeraakte stenen En modder. De massa toogde en diende de Heer. 5[regelnummer] In mist en winternacht Dwaalden andere zonen teloor, arm in arm Angstig fezelend. Falend en fataal. Het waren symbolen die ik vertolkte En onder dwang, in een achtertuin hertekende. 10[regelnummer] De jaren waarop de smet rust, het bedrog, het beven En rook die daalt. Zelfs geen echo, geen gehijg Geen klok hoor ik ooit nog luiden. Ergens kantelde een oog, verbrak de dag De kluwen van de vriendelijke duisternis, 15[regelnummer] De hese vrees waarin ik woede wierp en vertrapte Waarin niemand nader kwam noch kloeg. Omdat ik in de schemer van mijn winderige woningen Van weleer, iedereen opvolgde en vereerde Omdat ik nu voltooide en met jou heelhuids verdeel 20[regelnummer] Wat ik als kind nafluisterde en vergeten ben.
[pagina 72]
Tevergeefs viel sneeuw, tevergeefs de liefde En alles dat een teken zocht en weer verenigde Wat verdreven werd door rune en rivier, Wat vervolgd werd met schaduw en schamp. 25[regelnummer] Zoals het kreupel in het koren keer ik jou En kronkel in de stilte onzegbaar. Ik bezweer Maar vervloek, vermoed en vermijd, trouw Als een leeuw, als een tweeling die twijfelt En teweegbracht wat traag is en treuzelt. 30[regelnummer] Ik heb de druk ervaren en ik ben afgedaald Om te redden wat er nog te redden was: Mens en maat, stem en ster. En jij die leeft, want monster en mythe, In jouw geloven heb ik mijn galg gegrift. 35[regelnummer] Ook in mijn maag voltrok zich het ijs, Het rouwende ritueel van zuring en zaad. En de zegge die zwijgt en wiegend mijn lompen bewaart Tot mens en tijd vergaan en grijs het zwart bedekt Terwijl mijn lus van leder spant. Niet alles is gelijk 40[regelnummer] Niet alles bleef bestaan in de zegen van het regendal.
[pagina 73]
Zoals niets. Of zoals het haperen van de tijd De dood rangschikt en plots en overwacht De trage schaduw van de eenzaamheid mijn weelde werd. Ik kende de vrachten, de stoppels in het stro, 45[regelnummer] De waarheid die de vroegere liefde Mijn leven voordien, verlaagde Tot schimmel en schoor. Mijn overtuiging, mijn onrust verbuigend Tot wroeging en verval. 50[regelnummer] Iedereen moet dit weten, iedereen Of alleen het vuur, of alleen het gas Want steigerend, want stervend herken ik jouw ras. Jacob, jullie lijken vielen in een woestijn, Twijfel, maar op deze grond heb ik gezworen 55[regelnummer] Dat zij zal overblijven na de hagel, Dat ik haar zal dragen als een boom. En van jou, Sarah-Rose, smeek ik jouw zegen voor mij, Voor haar, jouw dochter, en voor alle mensen Waaruit kinderen leven die aanstoot geven. 60[regelnummer] Vreugde die verlamt.
[pagina 74]
En zelfs niet wanneer hij vlucht, niet wanneer Alleen maar jaren tellen, toebehorend aan voorteken En tong. Of aan de dood, de dagen door. Zij bleef behouden, de trouw bleef bestaan 65[regelnummer] En na de doornstruik en na het branden Geraakte ik met wanhoop en waarheid vertrouwd. Hinkend, uit de heup zal ik mij herhalen, Mijn uittocht begint, met wat mij nog overblijft Aan vrees en vrijheid. Aan haar en haar ontroering. 70[regelnummer] Alle leven was geweken, het landschap overvoed, En onvolkomen, als door handen bedreven Verklaarden vreemden de onrust die bitter maakte. Dezen en genen en onder andere sterren De gammele resten der verdane vriendschap 75[regelnummer] Die niemand deerde, die niemand terechtbracht, Vanaf de dag dat voor velen Ook de liefde te moeizaam was. En in de klimmende kleuren van onze wereld En heel en al, als werkelijkheid voortdurend, 80[regelnummer] Heb ik mijzelf, opnieuw met jou en mij herschapen.
[pagina 75]
Zo was het woord wat het woord waarlijk betekende In het uitdijen, het kleverige uitstollen Over de tempels van de tederheid En over de vele wegen. Wanneer en waarheen? 85[regelnummer] De waarschijnlijkheid was een leugen Die ontsierde wat huisde en verging In de cirkelende dreiging van de genade die dwong Wars van het heelal en wars van de mens. Jij was de enige die wenkend, na mijn buigen bewoog. 90[regelnummer] In mijn bloed de herinnering aan de horde, Een reis, de veldgrauwe grijns van het visioen Dat beginklanken noemde, de getallen voortzettend. Het ouder worden overvleugelde de twijfels, Mijn geest is verrot en verzwolgen 95[regelnummer] Maar beeft opnieuw zoals bij ieder begin. En in het wachten dat mijn vreugde behield Hebben alle uren geslagen en trok de dood voorbij. En jij die blijft, ergens, vandaag en morgen En dichterbij. Bij hoog en bij laag herleven wij 100[regelnummer] Na zóveel niets. Na zoveel minder.

Vorige Volgende