Mijn tegenstem (1975)

Mijn tegenstem

(1975)–Hugues C. Pernath– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Gedichten 1966-1973

Vorige Volgende



[pagina 77]
De rimpels van augustus 1971 Voor Myra en Gustave B.
[pagina 79]
Met deze dag het besef, het bewaren Het vergeten. En van vroeger vele vachten. Alles is geweest, alles diende 5[regelnummer] Zonder doel en zonder denken. Zonder wanhoop en zonder ontwaken Voortaan. Deze dag verwart wat ik wou scheiden, De vernedering en mijn dolzinnig geloof 10[regelnummer] Dat radeloos en star verging Tot twijfel. Met velen tegen mij. En weer jouw aanwezigheid Die ik vermink tot een beweging 15[regelnummer] En verhinder. Van sommige schaduwplanten de klamme kelk, Van sommige dieren de holten De holen, de huizen In hun eender heelal. 20[regelnummer] Ontploffingen die met de wolken vervaagden, Zo hebben al mijn herinneringen Mijn angst voor het tweevoud gemeen. En daartussendoor zijn alle druppels Nog slechts klater en klank.
[pagina 80]
25[regelnummer] Een poging tot kermen, tot krijsen En in mijn duidelijke drift Vol koortsige pijn, Vergeef ik eindelijk mezelve. Tussen de bedrieglijke draden van de liefde 30[regelnummer] Zie ik nog slechts hun loeren Naar mijn afstands lijf. Als een bedrogene, vol ontzag Voor wie hem misbruikte en sloeg. Mijn gehoor gun ik de vernieuwing, 35[regelnummer] Zonder de moeilijke schakels Van de andere dichter, zijn tijd te vroeg En mijn uitstel te laat in dit geruis Waarin vogels dalen volgens dezelfde wetten. En terwijl ik treuzel 40[regelnummer] Tussen de tralies van jouw vingers, Terugkeer van een reis, een rilling Waarna kevers mij beknagen, Besta ik even traag als plots en trouw. Uit het gekreun van jouw moedertaal 45[regelnummer] Veronderstel ik mijn gelukkig getto Waar jij de donkere duiven voedt. En zo speel ik mijn begeerte In handen van jouw liploze luister.
[pagina 81]
Wat heeft mij afgericht? 50[regelnummer] Ik, die leef in kringen, Als een onvolwassen man Tussen de blauwe kwalen van de nacht. Alles zal falen, verteld worden En verminkt. 55[regelnummer] Namen zullen zwellen En alles de onrust dreggen. In mijn geheugen: Verouderd, doch verder van de vreemde oevers Der voorbije jaren, besef ik 60[regelnummer] De gestadige stilte en al mijn flarden samen. In fouten ben ik volmaakt En als een onbeheerste herder Heb ik mijn leven ontsloten aan grauw en slaap. Tot het einde, de uitzondering 65[regelnummer] Mij ook het zicht ontneemt En lichtfragmenten zich rimpelend zullen splijten. Ik, die alles ontvorm En voortvluchtig verga In de tuimelende terreur van de tijd. 70[regelnummer] Einders die tussen muren herhalen Dat wat ik verdrong, wat ik vernauwde Tot zaadklont en klier. Tot lichtspleet tussen onze liefde Wachtend, op wat ons zal beliegen.
[pagina 82]
75[regelnummer] Tot daar de tekens van mijn hand. Tot daar de sluwe sluimer die luistert En in mijn ingewanden verkrimpt Tot vlezig vilt. Geschreven: 80[regelnummer] Alle woorden, alle psalmen bedoeld. En zwijgend, in mijn grootste kamer Verlaat ik alles waaraan ik toebehoorde, De stem en alles wat ik bedreef Gedurende jaren verleden en verdaan. 85[regelnummer] En reizend Naar de zoveelste voorwaarde Die ik niet vervul, verder van deze stad Verder van mijn gemeen, vervang ik Met deze identifikatie, 90[regelnummer] Mijn verval door de vreemde wereld Van iedere keerzijde. Iedere dood door een geweldloos seizoen. Ik behield alleen de waanzin Waarin ik denk en doem, 95[regelnummer] En in die tuinen waarin ik thuis hoor Tracht ik op dit late uur Van mijn vele littekens te bekomen, stuiptrekkend Met de gave voorhuid van mijn verdriet.
[pagina 83]
Gehoorzamend, 100[regelnummer] Zoals de roede gehoorzaamt aan de klacht Neem ik afscheid van een feest Waar ik nooit welkom was. En in het gisten van jouw vrucht Verschuif ik mij, verhalend 105[regelnummer] Naar de onmacht dichterbij. Mijn handen zomaar. Een kampmuseum waar mijn eigenwaarde Zich herleidde tot het zoeken naar namen, Het tellen van nagelkrassen 110[regelnummer] Het vergelijken van getallen. En terugblikkend op het afgrijzen, Verging het mij Voorwereldlijk en onnodig. In de besneden sporen van een grijze stilte 115[regelnummer] Was het hijgen verzadigd. Het zuur scheidde tranen en tijd, Terwijl zij zongen in koren Zich zonder de handen herhalend. Gadegeslagen. 120[regelnummer] In bewegingen die stokten in bewegingen Verscheurd en onherroepelijk Alsof zij nooit hadden bestaan. In de zespuntige kristallen van de nacht Doofde het blinde blauw van zovele ogen.
[pagina 84]
125[regelnummer] Want onze hersenen zien Wat ogen nooit zullen verklaren, De gegevens die liefde en haat herhalen In het geratel van het wiel van de waanzin Dat blijft gensteren over de dwaalwegen 130[regelnummer] Van voorheen. Dat mij verbindt Met een vreemde verwantschap, de hoop Waarover ik nooit met iemand sprak. Mijn schaduw wordt stoffig, Mijn lichaam steriel 135[regelnummer] En meestal was de dood Mij dit leven toch waard. En terwijl jij de laatste hand legt Op mijn duisternis, Mij uitzuiverend met slavische talen 140[regelnummer] Verdraag ik mijn adem en mijn angst. Tussen de onbegrepen grenzen Van mijn geweten, ligt mijn spiegelbeeld Rimpelend in augustus, En in de waas van veertig jaren 145[regelnummer] Blijf ik over met mijn vrouw en mijn vriend Die mij ongewroken ondergaan en bevrijden Uit de klemmen van mijn alleenspraak alleen. Dorsend op een veld vol wrede sporen Ontkom ik heelhuids aan mezelve. 150[regelnummer] Mijn woord voor waar.

Vorige Volgende