Gedichten

[p. 143]

CVI
Δεινὴ Θεόϛ

Met weekblauwe oogen zag de oneindigheid

Des hemels naar den donzen rozenglans,

Waar Zij in daagde: een breed-gewiekte krans

Van zielen had zich ónder haar gereid.

Een geur van zomer-bloesems begeleidt

Den zang der zonnen - duiven - die heur trans

Doorgloren in eerbiedgen ronde-dans

Om Háar, wier glimlach sferen groept en scheidt:

‘Schoonheid, o, Gij, Wier naam geheiligd zij,
Uw wil geschiede; kóme Uw heerschappij:

Naast U aanbidde de aard geen andren god!

Wie éenmaal U aanschouwt, leefde genoeg:
Zoo hem de dood in dezen stond versloeg....

Wat nood? Hij heeft genoten 't hoogst genot!’