Gedichten

[p. 140]

CIII
Aan Mathilde

Aanbidt de mensch een afgod hem gelijk?

'k Aanbad. Gij hebt mij tot u opgeheven,

En 't arme hart werd duizend levens rijk;

Want, waar ik leven zag, schonk ik mijn leven;

En voor uw blik nam engte en tijd de wijk, -

Driest moest mijn ziele in de eindeloosheid zweven,

En rustig werd ze als 't blauwe hemelrijk,

Waarachter duizend starren wentlend streven:

De vogel zweeft, en zingt, wanneer hij ziet

Ter vlucht omlaag, waardoor hij 't hart voelt treffen,

En zucht, en traan, en blijde lach wordt lied:

Zoo zong ik, wat verblijdde of heeft gesmart....

Mathilde! ik ween van weelde bij 't beseffen:

Ik drukte in ú een ideaal aan 't hart!