Gedichten

[p. 133]

XCVI
Rots en water

De steile rots tart met haar kruin de zon,

En, met haar voet, peilt zij het grondelooze,

Het vale diep, waar plomp noch water-roze

Ooit in de deining wortel schieten kon.

Ik zie, hoe op de rots de felle bron

Een baar te bersten jaagt, en zonder poozen

Zich-zelf verzwelgen laat, wanneer de booze,

Verwoede wind de worsteling begon.

Mijn ziel! wanneer geloof en kennis strijden,

En 't warm verstand het lauw geloof ontrust,

Gelijk de hoos de diepe deining klutst,

Barst dan 't geloof voor 's denkers bron van lijden

Op 's levens rots, dan is zich 't hart bewust

Van vrede in strijd: die arbeid baart verblijden.