Gedichten

[p. 132]

XCV
Wederzien

Wie zou dat loover-hutje samenvoegen

In rozen-armen, waarin geuren wonen....?

De jonkman fluistert, purper op de koonen,

En zij tuurt, zonder zien, naar 't boezem-zwoegen;

Hij kust de handen, die om kussen vroegen,

Al warrend door de lokken, die hem kronen;

Ik zie zijn lippen door haar lippen loonen,

En in het scheemrig hutje lacht genoegen.

Mathilde! ik zie u weder, vreugde-dronken:

Gevoelend, dat geen scheiding ons kan scheiden,
Groei ik in uw geluk, meer dan gij beiden.

Gij zijt de mijne: uw lach, uw liefde, uw lonken,

Uw schoonheid blijft hierbinnen glanzen spreiden,

Waar ge, als de zon in zee, in zijt verzonken!