Gedichten

[p. 128]

XCI
Tevredenheid

Een rozelaar staat aan den groenen zoom

Des meirs, en spiegelt zich; de rozen hangen

Voorover, turend naar heur frissche wangen....

Daar valt er éene, en dobbert op den stroom:

Zij drijft, en komt, waar, weelderig en loom,

Een water-roos haar houdt in 't blad gevangen.

‘Wees welkom!’ (zegt die) ‘kunt gij méer verlangen?

Hier is 't een leven uit een toover-droom.’

Maar de andre roos krijgt krinkels, scheuren, naden,

Verschrompelt, en wordt groen en bruin en zwart,

En zinkt, door haar met dezen smaad beladen:

‘Zoo'n ontevreden en verdorven hart,

Dat water, lommer, kroos en slib durft smaden,

En doet of 't beste en edelste haar smart!’