Gedichten

[p. 124]

LXXXVII
De scheper

Een zee van golvend purper, in verbazen

En ademloos, verstijfd - als waar' zij dood -

Bij 't zien van 't eindloos-vlammend avond-rood...

Zóo schijnt de heide, waar wie honig lazen

Met de' avond-last langs bloem en purper razen,

Om niet te keeren, vóor de nacht ontvlood. -

En, scheidend, houdt de delling in haar schoot

De blanke heerden, die al ruischend grazen:

De waaksche wolf, die zich geen wolf betoont,

Likt speelsch de staf-en-handen van den herder,

Die twintig kudden eenzaam heeft gehoed;

En met een blik, waarin de liefde woont,

Drijft hij de wit-gewolde wolkjes verder....

En ziet naar hen, de heide en de' avond-gloed.