Gedichten

[p. 125]

LXXXVIII
Wilg en popel

Meen niet, dat éene deugd voor allen past! -

De popel streeft omhoog met trotsch verachten

Der aarde, en 't harte popelt haar van smachten

Naar 't blauw des hemels, waar de vrede wast;

De treurwilg nijgt èn loot èn loover-last,

Die 't water zoeken met een hoopvol trachten,

En lijdzaam op de blijde stonde wachten,

Dat zij door golfjes worden overplast:

Men moet den popel, die zich buigt, verachten,

De treurwilg, die de wolken zoekt, misdoet, -

Want elk moet, wat hem past te doen, betrachten:

Wie, wat zijn aard beveelt, verricht, is goed:

De duif zij zacht, maar de arend toon' zijn krachten,

En gal zij bitter, maar de honig zoet.