Gedichten

[p. 114]

LXXIX
Storm

De storm loeit door den hollen bouwval - gierend

Beukt hij en brokt, met vuisten reuzesterk

En golft door 't riet in 't water, dat hij, tierend,

Opzwalpt en neêrklotst met zijn stalen vlerk;

Dan, woester woede nog de toornen vierend,

Schiet hij de zwarte wolken in van 't zwerk,

En wringt ze saêm, ze met zich mede-slierend

Langs 't aangezicht der maan, waar 't vale merk

Der angst op ijst. - En, wen die storm-omnachte

Bleek in 't omrotste meer blikt, deint haar 't hoofd

Strak aan, dat stille Dood wenkte uit het leven....

Zoo stormt het door mijn borst, waar de gedachte,

Spokend met steenen blik, de liefde dooft,

Die ik gestorven in mijn ziel voel zweven.