Gedichten

[p. 112]

LXXVII
Kennis I

‘De dieren, onze vreugde- en leedgenooten,

Zijn onze broeders, maar niet, zooals wij,

(Daar zij ons niet beheerschen kunnen) vrij;

Hun leven is, als 't onze, uit stof gesproten.

Dit weten wij, maar 't is ons niet ontsloten,

Niet of zij weten van der stof waardij.

Zij denken en herdenken; nochtans, zij

Vermogen niet, als wij, 't waaròm te ontblooten.

Dit is der ménschen hooge macht; hùn denken

Doet, wat toevallig scheen, natuurlijk blijken:

't Vermag de kennis, van wat komt, te schenken.

Veel van wat eenmaal wonder heette, vlood

(Als duisternis voor 't licht) voor 't Vergelijken:

Volmaakte kennis! gij zijt meer dan groot!’