Gedichten

[p. 108]

LXXIII
De bede in 't woud

Met blauwe, droomende oogen staart op 't woud

De hemel, en, waar speelsche zonnestralen

En mos en groene loover-zee bemalen

Met een geweven waas van louter goud,

Daar, knielend naast een heilge nis, aanschouwt

Hij biddende onschuld, en, in zeegnend dalen,

Laat hij zijn blikken in heur blikken pralen,

En zendt der ziele vreê, die hem vertrouwt.

Gij badt den hemel, vrome maagd! om vrede

Voor 't hart, van wie u dierbaar zijn, en rust

En vreê daalde in ùw boezem bij die bede:

O, ziele! u van uw zachtheid onbewust,

Gevoelt ge ootmoedig menschen-levens mede,

Als loon der plicht wordt vrede u ingekust.