Gedichten

[p. 107]

LXXII
De bouwval

't Is alles nu met duisternis omtogen,

En 't starren-dak zendt stilte op 't glanzend puin,

De verre trots weleer van rots en kruin, -

Het maanlicht glipt door holle venster-bogen;

Geen sprankje mos wordt door een zucht bewogen,

Geen leven slaakt geluid in 't kil arduin, -

Slechts in den onkruid-ruigen bouwval-tuin

Schiet, klaterend, een springbron naar den hoogen:

En 't lage dal blikt op, met vreeze en beven,

Naar 't slot, waar zang en zwaardgekletter klonk,

Toen willekeur bevel vermocht te geven, -

En 't ziet, in schemer-schijn der nachtzon, zweven

Het schimmen-heir, dat in den dood verzonk,

Doch in den doodschen burg der nacht bleef leven.