Gedichten

[p. 100]

LXV
De sluimerende in 't graan

De beek glijdt effen hemelsblauw door 't veld,

Waar warme zonneschijn een zee van airen

Doet glanzen van geel goud, en volle baren

Zacht wieglen, als het koeltje er over snelt;

Bij de' oever, waar een stroom van loovers helt

Uit berkebruin, en schaduwen doet waren

Op duizend bloemen, die ten rei zich scharen

In 't woud van goud, droomt zij, wier boezem zwelt:

't Jong bloempje droomt - een glimlach vergezelt

Het sluimrend zwoegen van dien maagdeboezem,

Door wade niet en niet door leed bekneld;

Toen heeft des zwervers geest een droom ontsteld -

‘O, blonde als 't graan - o, zachte koren-bloesem!

Straks heeft wellicht ook ù een zicht geveld....’