Gedichten

[p. 98]

LXIII
De adelaar

En 't schaarsch struweel, dat gretig naar mij hield

Zijn duizend groene vingren uitgestoken,

Heeft mij verslonden, waar 't van loovers krielt

En bijtende elzen, die het aanschijn strooken

Met rasp en tand, door martelzucht bezield;

Toen, uit de ruwe omarming los-gebroken,

Viel 'k aan den hoogen bergzoom neêr-geknield,

En zag in diepte en damp het dal gedoken.

Maar ver omhoog, aan 't eindloos-effen zwerk,
- Een zwarte ster in blauwe lucht - hangt zwevend

Een adelaar op breeden dubbelvlerk....

En plots de wieken en de breedte revend,

Stort hij, gelijk de dood op menschenwerk,

Op wat niet is te zien, in de' afgrond levend.