Gedichten

[p. 72]

XL
De grotstroom

Het breed gewelf, door rossen gloed beschenen,

Is ruig van stugge pegels, grauw en goor,

Die weenen, weenen, duizend eeuwen door,

En tot het eind van duizend eeuwen weenen;

En 't kromt zich over warrelrotsen henen,

Waar elke traan, die viel, een traan verkoor,

Om tot albast te worden, en ten schoor

Aan nieuwe smart, die kegels wordt en steenen;

En daar, waar zonnestraal nooit in kon dringen,

Waar nooit het oog der toorts een bodem zag,

Schijnt kermend zich een reus in boei te wringen:

Wat of dat klotsen toch beduiden mag,

Dat jammeren, dat de echoos ondervingen?...

Uit diepte en afgrond stijgt een eindloos ‘ach!’