Gedichten

[p. 64]

XXXII
Mijmering

Vóór ik haar had gezien, was dof en koud

De zomersche natuur, zoo warm en licht, -

In 't beekgeruisch hoorde ik geen stillen kout,

Voor mij was bloem noch star een zoet gedicht;

Haar lief te hebben, werd mij tot een plicht,

Toen ik haar 't eerst en lang had aangeschouwd, -

Elke ademtocht was slechts aan háar gericht, -

Zij scheen me éen enkel wezen, duizendvoud:

Zij was, veelvuldig mededoogend, éen:

Een klaar verstand streek over diep gevoel,

Gelijk een vlotte beek langs bloemen heen:

Zij, waardig duizend zielen aan te biên,

Worde aan den waardigste ten levensdoel....

Ik zei vaarwel: ik zal haar wederzien!