Gedichten

[p. 56]

XXVI
O, Noodlot!

Wie naar ons staren, staren naar ons beiden,

Als waren wij gelukkig en verloofd;

Men ziet ons aan, en wenkt met oog en hoofd,

En wil ons vreugd door wedervreugd bereiden. -

Mathilde! ik zou u nimmer kunnen leiden

Door 't leven! 't Noodlot, dat gij wijs gelooft,

Scheidt mij van u, die mijn verdriet me ontrooft

En vroolijk hart.... Ik kán niet van u scheiden....

En tóch, die Macht, die over 't menschdom waakt,

Is wijs, en doet mij wijslijk u verlaten,

Omdat, hoog Wezen! gij me een onding maakt!

Ik leef in ú, en denk en doe als gij,

Ik ga mijzelf, zooals ik nú ben, haten -

Tot dweper, tot een jonkvrouw maakt gij mij....