Gedichten

[p. 40]

X
Bekentenis

De bron van warmte en licht was zacht gezonken

Op 't ver gebergte, en tintte d'avondstond,

In iedre vezel waarde weelde rond,

Die met den koelen dauw werd ingedronken;

Wij doolden om: haar starende oogen blonken,

Een blijde glimlach glinsterde om haar mond,

't Was, of me aan haar geheel een leven bond...

Zij oogde naar de kim van purpervonken:

Mathilde! ik heb u lief... Zoo waar die kammen

Te morgen weêr in purper zullen vlammen,

Wordt gij bemind... Gij zijt zoo godlijk-schoon!...

Zij deed als een, die iets op 't hart voelt branden -

Toen sloot zij mij de lippen met de handen,

En... bloosde de avondzon heur bleeke koon?