De held van Spionkop. Verhaal uit den Boeren-oorlog (1899-1902)

[p. 167]

14. Het Afscheid.

In het lommerrijke, groote priëel, achter in den tuin, daar zaten zij: moeder Wessels, de jonge jager, Janske, Truida Uijs en vrouw Potgieter, die met haar jongste kind eenige dagen geleden hier was aangekomen, en op Wonderfontein - het was wel niet anders te verwachten - op de hartelijkste wijze was ontvangen.

Voor den ingang van het priëel lag Pluto.

De wangen van Louis waren nog een beetje bleek, maar overigens was hij wonderlijk snel aangesterkt.

Om den ruwen stam van den cypressenboom, die het priëel vormde, was een kleine, ronde tafel getimmerd. Het was het werk geweest van Gijs Wessels, die nu met Danie, zijn zoon, rustte onder de harde klippen van Elandslaagte. En op die kleine tafel lag een Bijbel.

De Bijbel was het kompas geworden voor den jongen jager op de onrustige levenszee. In de lange uren, die hij, aan zijn ziekesponde gekluisterd, terneerlag, was zijn geestelijke blik geopend geworden, en wat zijn scherpe, speurende jagersoogen noòit hadden ontdekt, dat had hij thans gezien, namelijk de waarheid van het Goddelijk Woord, dat onze zonden ons verdoemelijk hebben gemaakt voor God, en dat alleen het bloed van Christus, Gods Zoon, in staat is, ons te redden uit al onzen jammer.

Hij had, in de kracht des Heiligen Geestes, dien Christus aangegrepen tot zijn Borg en Middelaar, en heerlijke dagen waren er over Wonderfontein heengegaan: vredige, zalige uren, doorademd door den geur van het eeuwige leven....

't Was een kleine gemeente daar op Wonderfontein,

[p. 168]

maar zij was één van hart en één van geest, en wat nog nooit was geschied, dat was thans gebeurd - voor den gloed der christelijke liefde was de zware, looden slagboom gesmolten, die Afrikaner en Kaffer scheidde, en de oude Efraim had zijn welluidende stem gemengd in het Psalmlied, dat oprees ter eere van den allerhoogsten Koning.

Was de jonge jager thans een krijgsknecht geworden van Jezus Christus, hij vergat daarom niet, dat zijn aardsch vaderland in grooten nood en groot gevaar verkeerde, en het was zijn vaste overtuiging, dat juist de dienst van Christus dèzen strijd voor het vaderland eischte, omdat het een strijd was tegen het gruwelijkst onrecht dezer wegstervende eeuw.

Zou hij minder dapper zijn, nu hij in den dienst van Christus stond?

Welk een dwaze vraag! Nu eerst was de vreeze des doods van hem geweken, en hij geloofde, dat een machtige Vorst over hem waakte. In dat geloof wortelde zijn Godsvertrouwen, en dat Godsvertrouwen gaf hem een vroolijken, ja onbedwingbaren moed.

Er waren oogenblikken, dat hij opsprong van zijn stoel. Hij scheen in die oogenblikken den damp van het kruit weer te ruiken, en den donder van het geschut weer te hooren, en dan zeide hij tot zijn moeder: ‘Met mijnen God loop ik door een bende, en met mijnen God spring ik over eenen muur!’

Was hij op dit punt vastberadener dan ooit, op een ander punt was zijn zienswijze veranderd. Het wraakgeroep om Elandslaagte was in zijn ziel verstomd. Hij liet de wraak thans over aan God, en zoo hij straks de scherpe patroon opnieuw zou schuiven in het slot van zijn Mausergeweer, dan zou hij dit niet doen uit zucht naar wraak,

[p. 169]

maar in het levendig besef, dat hij daarmede een heilige roeping vervulde.

Doch het schot van den jongen jager zou er niet slechter om zijn....

Zoo zaten zij daar dan in het gezellige priëel, in de luwte der schaduw, en het was een kostelijk, liefelijk uur, dat deze menschen nog samen mochten doorbrengen.

Truida, die na de intredende beterschap van den zwaar gewonde het hare dure roeping had geacht, onmiddellijk het werk der christelijke barmhartigheid voort te zellen bij den ambulance-dienst, had op haar dringend verzoek eenige dagen verlof bekomen, en was tot groote blijdschap der bewoners van Wonderfontein, en van den jongen jager niet het minst, gister aangekomen.

Zij mocht een week vertoeven, doch Louis Wessels zou reeds morgen vertrekken.

Eigenlijk was zijn plan geweest, eerst aanstaande week te vertrekken, doch ernstige berichten omtrent een tweede poging van generaal Buller, om Ladysmith te ontzetten, hadden hem aangespoord, zijn vertrek te verhaasten.

‘Blijf dan toch tot Maandag,’ zei Janske; ‘dan hebben wij je Zondag nog hier.’

Maar hij schudde het hoofd.

‘Je hebt je vroegere kracht nog niet terug,’ meende het meisje.

‘Ik beter met het uur,’ antwoordde hij glimlachend; ‘ik voel me reeds in staat, het wildste paard te temmen.’

‘Het zal er toch op één burger niet aankomen,’ meende Janske, terwijl haar oogen haar moeder aankeken.

Doch moeder Wessels zeide geen woord.

‘Toch - toch!’ hernam Louis; ‘het zal er wel op één burger aankomen.’

‘Hoe zoo?’

[p. 170]

‘Omdat er zoovele wankelmoedigen komen onder onze kommando's, Janske. De oorlog heeft reeds drie maanden geduurd, en de nationale geestdrift, die in het begin van October zoo hoog uitsloeg, is aanmerkelijk getemperd. Zoo hebben onze kommando's mannen noodig, die vast staan als hoeksteenen in de branding, en die aan onze kommando's een krachtig voorbeeld van volharding geven. Is het zoo niet, Truida?’

‘Ge spreekt recht,’ zeide Truida, terwijl hare oogen haren held tegenschitterden. ‘Er zijn in onze kommando's te veel kinderen en te weinig mannen.’

‘Maar de kinderen zullen mannen worden,’ meende de moedige vrouw Potgieter, die alles had geofferd voor vrijheid en recht.

‘Zonder twijfel,’ zeide Louis: ‘als ze goede voorbeelden hebben, waaraan zij zich kunnen spiegelen. Trouwens onze menschen moeten verstaan, dat deze strijd iets anders is dan een gewone kleine Kafferoorlog, die ons nauwlijks eenige menschenlevens kost. Het is geen oorlog, dien we over drie of vier jaar weer eens kunnen overvechten; daarvoor is hij te vreeselijk. Wij weten niet, of deze oorlog onze worsteling met Engeland zal besluiten, maar wij moeten zóó vechten, alsof deze oorlog werkelijk de laatste oorlog met Engeland is.’

Hij keek zijn moeder even aan.

‘Wat zegt u er van, Moederke?’

‘Ik mag je niet terughouden,’ antwoordde zij met hare vriendelijke stem. ‘De Heere heeft mijn zoon als uit de dooden weer aan mij teruggegeven - ik geef het over in Zijne Hand, en hoop Hem te verheerlijken in alles wat Hij doet. Het zou moederlijke zelfzucht zijn, je hier te willen houden. Ga, mijn jongen! ga met God! En die almachtige Hand, Die in staat was, den doodelijken kogel bij Colenso

[p. 171]

een haarbreedte te doen afwijken, kan je ook verder bewaren. Hij dekke je onder Zijne almachtige vleugelen in het noodweer van den slag - dat zal mijn gebed zijn dag en dacht!’

Zij nam de hand van haar zoon, en hield ze vast in de hare.

En zoo zaten zij te praten, totdat de schemering zich uitbreidde, en de koelte van den avond de hitte van den dag verdrong.

Nu stonden zij op, en begaven zich naar binnen.

Over berg en dal ging een stille, diepe vrede. Een vogel jubelde zijn avondlied uit, en zocht dan zijn klein, kunstig nest in het dichte bosch.

De jonge jager bleef even voor het woonhuis staan, en zijn oogen staarden peinzend op het gebouw.

‘Als de Engelschen ooit hier komen,’ zeide hij.

‘Wat dan?’ zei een stem vlak achter hem.

‘Dan zullen zij Wonderfontein in vlammen doen opgaan, Truida.’

‘En uit de asch der platgezengde hofsteden zal het Afrikaansche volk als een feniks verrijzen, Louis!’

‘O Truida!’ riep hij: ‘wie heeft je dat gezegd, moedig meisje?’

‘Dat zegt een stem in mijn binnenste,’ antwoordde ze: ‘en die stem kan niet liegen.’

De maan rees thans op boven de bergen, en haar licht viel vol en warm op het edele gelaat van het Natalsche meisje.

‘Truida,’ zeide hij, en hij legde zijn handen bijna plechtig op haar schouder: ‘ik wist het, en ik weet het, dat ik je lief heb. Ook weet ik, dat God je thans tot twee keeren toe heeft gebruikt als een middel, om mijn leven te redden. Doch gij zijt mij meer dan een levensredster -

[p. 172]

gij spreekt mij troost in voor de toekomst! Als een vriendelijke engel staat gij ter zijde van het bloedige pad, dat ik heb te bewandelen, - de Heere zegene je voor al je liefde tot in lengte van dagen!’

‘Met jou,’ fluisterde ze.